μορφη των ποιηματων

[morsecode]

θα ηθελα την γνωμη ολων των φιλων κατα ποσον η υπαρξη μετρου κι ομοιοκαταληξιας ειναι δεσμευτικη (περιοριζει την εκφραση) ενος  δημιουργου.

[Liontas]

Καλησπέρα σε όλα τα μέλη. Εύχομαι να είστε και να περνάτε καλά.

 

Κατά την προσωπική μου άποψη, ναι, το μέτρο και η ομοιοκαταληξία είναι δεσμευτικοί παράγοντες προκειμένου να θεωρηθεί ένα γραπτό ως "ποίημα".

Σέβομαι απόλυτα τη λεκτική αποτύπωση των συναισθημάτων ενός ατόμου, με ή χωρίς ρυθμό, με ή χωρίς ομοιοκαταληξία. Ο σεβασμός αυτός όμως (τον οποίο πρέπει να έχουμε όλοι απέναντι στην έκφραση ενός ανθρώπου) δεν μπορεί να λειτουργεί ως "κολυμβήθρα του Σιλωάμ", ώστε να εμπίπτει στον ορισμό της ποίησης η οποιαδήποτε τέτοια λεκτική αποτύπωση.

Ο λόγος;

Διότι, απλούστατα, εφόσον η ποίηση αποτελεί μια αυτοτελή έννοια, πρέπει να υπάρχει και κάποια διαχωριστική γραμμή μεταξύ αυτής (της ποίησης) και της μη ποίησης. Για να υπάρχει αυτή η διαχωριστική γραμμή, πρέπει να εφαρμόζονται και ορισμένα κριτήρια - όσο ελαστικά και αν είναι, όσο και να μη λειτουργούν σε βάση "άσπρου-μαύρου", αγνοώντας το "γκρι". Αν υπάρχουν και άλλα κριτήρια, πέραν του μέτρου και της ομοιοκαταληξίας, είμαι πρόθυμος να συζητήσω την αξία τους και, ενδεχομένως, να τα αποδεχθώ. Σε κάθε περίπτωση, όμως, πρέπει να υπάρχουν κριτήρια. 

[Liontas]

Η λέξη "ποίηση" είναι μια πολύ "βαριά" λέξη. "Ποίηση" (όπως γνωρίζετε) σημαίνει "δημιουργία"... Η ίδια η σημασιολογική εξέλιξη της λέξης αυτής ίσως δείχνει ότι, για κάποιο μεγάλο χρονικό διάστημα, οι ομιλούντες τη γλώσσα μας θεώρησαν την ποίηση (με τη σημερινή έννοια) ως την κατεξοχήν μορφή δημιουργίας.

Δεν μπορεί σε αυτή την ιερή έννοια να εμπίπτει εξ ορισμού κάθε γραπτό, μόνο και μόνο επειδή έτσι αυτοπροσδιορίζεται από τον συγγραφέα του - ή από τον εκδότη που το πουλάει!

Προσωπικά, πιστεύω ότι πολλά από τα γραπτά που προβάλλονται ως "ποιήματα" από διάφορα ποιητικά/λογοτεχνικά περιοδικά, δεν έχουν καμία σχέση με ποίηση. Δεν έχουν ομοιοκαταληξία ούτε ρυθμό, δεν έχουν νοηματική συνοχή, δεν μου μεταδίδουν κάποιο μήνυμα, δεν μου προσφέρουν κάποια αισθητική ικανοποίηση - πλην, ίσως, της ευφορίας του γέλωτος!     

[Liontas]

Για να απαντήσω, εντέλει, στο αρχικό ερώτημα, το μέτρο και η ομοιοκαταληξία είναι δεσμευτικά - εκτός αν υπάρχουν, αντ' αυτών, άλλα κριτήρια για τον χαρακτηρισμό ενός γραπτού ως ποιήματος.

Αυτά.

Ζητώ συγγνώμη για τη μακροσκελή (και, εκ των πραγμάτων, διακεκομμένη) απάντηση. Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.

 

Νίκος

[Peter Makropoulos]

Η ομοιοκαταληξια σαφως προσδιδει ακουστικη χαρι,οσο για το μετρο,δεν το θεωρω απαραιτητως δεσμευτικο οταν το κειμενο εχει συμπαγη εννοια,αυτη ειναι η ταπεινη μου γνωμη..

[Liontas]

Συμ-φορουμ-ίστα φίλτατε,

αγαπητέ μου Πέτρο,

η χάρη δεν προσδίδεται

εξίσου κι απ' το μέτρο;

 

:-)

Peter Makropoulos είπε:

Η ομοιοκαταληξια σαφως προσδιδει ακουστικη χαρι,οσο για το μετρο,δεν το θεωρω απαραιτητως δεσμευτικο οταν το κειμενο εχει συμπαγη εννοια,αυτη ειναι η ταπεινη μου γνωμη..

[morsecode]

συμφωνω  πολυ με τις διατυπωσεις του Λιοντα και το σημειο σχετικα με την ευφορια του γελωτος αληθεια μ'εκανε να χαμογελασω  καθως θυμηθηκα καποια ...κειμενα που εχουν περασει απο τα φτωχα  μου ματια

[Peter Makropoulos]

χωρις να μακρηγορησω απαντωντας εν συντομια.. ο αγαπητος Λιοντας κυριολεκτει.. σε οτι αφορα την τεχνικη  εκφρασις.. σε εισαγωγικα.. του καθε καλλιτεχνη/εκφραστη/ποιητη..και αποδεχεται μονο το Ιστορικα αποδεκτο..αλλα.. κατα τη γνωμη μου παντα.. θα συμφωνησω με της παραπανω διατυπωσεις του/της Αρτεμης & Cελεστια..προσωπικα με ενθουσιαζει ο ελευτερος στοιχος.. εκει παραμενω και επιμενω να γραφω και ο ιδιος..

Π

[morsecode]

ομορφο ταξειδι.ομορφα τα λογια σου...Τότε ακούγεται μουσική, τυφλώνεσαι με χρώματα, μυρίζει το βρεγμένο χώμα ή η άνοιξη...ακούγεται η αγάπη ή ανασαίνει ο πόνος....όλααυτά μαζί είναι η ποίηση.ενας θαυμασιος ορισμος της ποιησης!

[Χρήστος Σπ. Ζώγας]

 

                                                                 Σχετικά με την ομοιοκαληξία ο Σολωμός είχε πει.

                                                         πως είναι ο τύραννος του ποιητή.>> Άλλωστε ένα ποίημα

                                                        μπορεί να έχει μέτρο και ρυθμό δίχως ρίμα. Η τελευταία ασφαλώς και περιρίζει

                                                        την έκφραση όταν μάλιστα χρειάζεται να μετρήσουμε τις συλλαβές όπως 

                                                        γίνεται στην παραδοσιακή ποίηση.

 

 

[Αρτέμης Αξαρλής]

Φίλε μου καλησπέρα. Τους γίγαντες της ποίησης όπως είναι και ο Σολωμός πρέπει να τους διαβάζουμε με περίσκεψη. Η γνώμη τους είναι πέρα για πέρα σεβαστή.

[Ἰάνης Λὸ Σκόκκο]

Στὰ σατιρικὰ ποὺ γράφω, ὁπωσδήποτε διατηρῶ καὶ τὰ ἐξωτερικὰ ροῦχα τῶν  στίχων: ἴσες συλλαβὲς, ὁμοιοκαταληξίες.

Ὄχι πάντα ἰσοσκελεῖς στίχοι: π.χ. δύο στίχοι μπορεῖ νὰ εἶναι ἑνδεκασύλλαβοι, οἱ ἑπόμενοι δύο ἑπτασύλλαβοι, δύο τετρασύλλαβοι...

Στὰ ἄλλου εἴδους ποιήματα,  ποὺ,  φειδωλὰ,  γράφω, αὐτὰ τὰ ροῦχα δὲν μ'ἐνδιαφέρουν.

Καὶ τὰ μὲν καὶ τὰ δὲ,  ἔχουν ἕναν ἐσωτερικὸ ρυθμὸ - χωρὶς αὐτὸν, ποίηση δὲν ὑπάρχει.

Φυσικὰ, καινούργιαν  ἀξία,  νέαν ματιὰ, στὶς λέξεις, στοὺς ἤχους μεταξὺ λέξεων, νέο φῶς.

Αὐτὰ ὅλα ὅμως τὰ ἐπεξεργάζομαι μετὰ. Στὴν ἀρχὴ εἶναι ἡ ἔμπνευση, ἄν ὑπάρχει. Ὕστερα ὁ ἔλεγχος.

Μουσικὴ σὲ ὅλα.

[Αρτέμης Αξαρλής]

Προσγειωμένη άποψη που συνταιριάζει, με  τις ελεγχόμενες  πνευματικές  δομές της ποίησης.  Ο λεκτικός  οίστρος ΄μπορεί να παρουσιάζεται σε πολλές μορφές αρκεί ο ρυθμός του να ενδυναμώνει τη συνδετική  ροή  του στίχου όχι άναρχα, αλλά πάντοτε, με οριζόμενη συμπεριφορά καλλιτεχνικής  αξίας.  Τη καλησπέρα μου και τα χρόνια μου πολλά.