Ξανὰ ἡ ἀλήθεια.

[Ἰάνης Λὸ Σκόκκο]

Ποιοί γράφουν βιβλία;
~

Πολὺ ἐνδιαφέρουσα ἐρώτηση.
Τόσο στὴν Ἕνωση τῶν Νέων Ἑλλήνων Λογοτεχνῶν ὅσο καὶ τότε ποὺ εἶχα τὴν εὐθύνη τῆς ὕλης
τοῦ περιοδικοῦ "Νεώτερα Γράμματα" ἀλλὰ κι' ἀργότερα ποὺ ἐξέδιδα τὴν "Τρικυμία" ἀλλὰ καὶ
σ' ἀμέτρητες ἄλλες συγκυρίες λάβαινα, ἔστελνα, μοῦ χαρίζανε βιβλία, ἀμέτρητα βιβλία, ὅσα
δὲν μπορεῖ νὰ φανταστεῖ κανεὶς βιβλία. Μὴν προσθέσω σ' αὐτὰ καὶ τὶς μεταφράσεις μου καὶ κά-
ποια βιβλία δικά μου σὲ προσωπικὴ ἔκδοση;...
Τί θέλουμε νὰ ποῦμε ὅλοι ἐμεῖς, καλοί, μέτριοι, κακοί (ἀπίστευτο καὶ ὅμως κυρίαρχο);
.Ἀπὸ πολὺ μικρός, πρὶν πάω κἄν στὸ Δημοτικό, εἶχα ξετρελλαθεῖ μὲ τὸ Θέατρο, τὸν Χορὸ καὶ
τὰ Βιβλία. Ἤθελα ὅλο νὰ θεατρινίζω, νὰ χορεύω καὶ...νὰ διαβάζω! Πρὶν πάω σχολεῖο, τοῦ ἔδι-
να καὶ καταλάβαινε καὶ στὸ διάβασμα (ὁ πατέρας μου ἀγόραζε τὸ " Ἐμπρὸς" κάθε Κυριακή).
Εἶχα καὶ ἔχω (ἀπολογοῦμαι, ἄς ποῦμε τώρα, ἐν ὀνόματι ὅσων γράφουν) ἔρωτα, πάθος, Γραμ-
ματομανία - πῶς λέμε νυμφομανής, ἄν ἤμουν γυναίκα; Ἔ, ὡς ἄντρας, δηλώνω (δὲν μπορῶ νὰ
κρυφτῶ δηλαδή) Γραφομανής. Ὅταν στὴν Α΄ τάξη, πρὶν τὰ Χριστούγεννα, σὲ λαχειοφόρο ἀγο-
ρὰ τοῦ Σχολείου μας, κέρδισα ἕνα μελανοδοχεῖο καὶ ἕναν κονδυλοφόρο, καὶ ἡ διευθύντριά μας
ἡ Δεσποινὶς Οὐρανία εἶπε: "- Ὁρίστε, σημαδιακό, πὼς τὸ Λὸ Σκοκκάκι μας ( = μουά, λὲ Κλινό, ὁ γα-
τόπληκτος) θὰ γίνει Ἄνθρωπος τῶν Γραμμάτων", ἦταν σὰν νὰ μοῦ ἀναγνώριζε διὰ παντὸς: ὅτι θὰ
βουτάω τὸν κονδυλοφόρο μου (ἀρσενικὸ σύμβολο) στὸ μελανοδοχεῖο (θηλυκὸ σύμβολο), κατό-
πιν λοσκοκκοκείου πνεύματος καὶ λοσκοκκοκείας ἀτελευτήτου καὶ σχολαστικωτάτης ἐπεξεργασί-
ας (καλά, δὲν τὰ καταλάβαινα ὅλα ἔτσι καὶ τόσο ξεκάθαρα τότε, μὴ λέμε ὅ,τι θέλουμε, μὴν τρελλαθοῦμε κιόλας!...
Πάντως ἕνα τέτοιο καρδιοχτύπι ἔνιωθα, αὐτὸ εἶναι παραπάνω ἀπὸ εἰλικρινὲς καὶ βέβαιο), τὸ ΒΙΒΛΙΟ ἦταν τὸ μα-
γικὸ ὄργανο (νὰ μάθεις), τὸ σπουδαιότερο ὄνειρο (νὰ γράψεις κι' ἐσὺ ὡραῖα καὶ σπουδαῖα...)
Δὲν εἶναι τυχαῖο αὐτὸ ποὺ παραθέτω ἀμέσως μετά:

ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ έγραψε:

ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ έγραψε: Δευτ. 06 Ὀκτ. 2008 3:48 pm
πρὶν μάθω κι' ἐγκαταστήσω τὸ πολυτονικὸ σύστημα.
***
Το όνειρο του ποιητή*.

Για το Θεό μιά προσευχή:
- Με τα δικά μου χέρια,
θέλω να φέρω,
δω στη γη,
του ουρανού τ' αστέρια.
***

==============
(*) Τὸ πρῶτο...ποιηματάκι μου, ποὺ δημοσιεύτηκε
στὴν "Διάπλασι τῶν Παίδων"
μὲ τὸ ψευδώνυμο Μικρὸς Λογοτέχνης.

Δοξάζω τὸν Θεό - γιατί Θεὸς ὑπάρχει - ποὺ ἀκόμη παραμένω τόσο ἀθῶο παιδί, παρὰ τὶς ἀπο-
γοητεύσεις, τὶς πίκρες, τὰ τόσα βάσανα καὶ...τὰ γεράματα, π' ὁ Διάολος νὰ τὰ πάρει, ἄν δὲν
ἔχεις τρελλὴ παιδικὴ χαρὰ μέσα στὴν καρδιά σου.
Θέλω νὰ πιστεύω πὼς ὅποιος γράφει, καταθέτει κομμάτια τῆς ψυχῆς του - ἀκόμη κι' ὅταν γρά-
φει μὲ ὕποπτους στόχους. Ὅλα, στὸ γράψιμο, φαίνονται, μαρτυριόνται.Καὶ ἤ ἀνθίζουν ἤ μαραί-
νονται μὲ τὸν καιρό.
Λουλοῦδι θἄθελε νὰ ἦταν πᾶντα ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ν' ἀρωματίσει τὸν κόσμο θέλει.Καὶ γρά-
φει.
Μονάχα, ποὺ τὸ Γράψιμο ἔχει ἀποκτήσει, μὲ τὰ χρόνια: καὶ Κανόνες καὶ Αἰσθητικὴ καὶ ἆλλες Ἀ-
ξιώσεις. Ἀλλοίμονον ὅμως ἄν δὲν λάβεις ὑπ' ὄψιν σου ὅτι τὸ Γράψιμο, εἴτε Λογοτεχνία ἀφορᾶ εἴ-
τε ἆλλο εἶδος (Δοκίμιο, Ἱστορία, Λαογραφία...) ἔχει πλέον μιὰν προϊστορία καὶ ὅτι ἐσὺ ὀφείλεις
ἤ κάτι καινούργιο νὰ προσθέσεις στὰ ἤδη εἰπωμένα ἤ μ' ἕναν καλλίτερο τρόπο, ἀπ' ὅ,τι ἔχουν ἆλ-
λοι κατορθώσει, νὰ καταθέσεις τὸν Λόγο σου. Τὸ Γράψιμο, ἡ ἀσίγαστη Γλώσσα καὶ Ὁμιλία, εἶναι
τὸ μέγιστο δεῖγμα τοῦ πολιτισμοῦ μας.
Μισῶ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ λένε - καὶ τὸ λένε πολλοὶ ἀτάλαντοι καὶ μόνον ἀτάλαντοι, γιατί κακὰ
τὰ ψέματα, ταλέντο = δουλειὰ καὶ πάλι δουλειὰ πάνω στὴν δουλειά:
- Δὲν περιποιοῦμαι τὸ γράψιμό μου, γράφω ὅπως μοῦ ἔρχεται κάτι στὸν νοῦ.
Εἴπαμε νὰ καταθέσουμε ἐδῶ μίαν ἀλήθεια.
Ποὺ ἀφορᾶ τὰ βιβλία κι' αὐτοὺς ποὺ γράφουν βιβλία.
Εἴπαμε, ὑπάρχει καὶ ἀσυνειδησία (κακὰ, κακογραμμένα δηλαδὴ βιβλία, ὅπου ἡ ψυχὴ τοῦ συγγραφέα πάλι καὶ
πᾶντα φαίνεται), ἀλλὰ γι' αὐτοὺς καὶ γιὰ ὅλους μας θέλω νὰ ἀπαντήσω μ' ἕναν ἐπίλογο-ἀπάντηση
πληρωμένη μὲ τὸ παραπάνω.
(...)
Εἰς τὸ σκαλὶ γιὰ νὰ πατήσεις τοῦτο
πρέπει μὲ τὸ δικαίωμά σου νἆσαι
πολίτης εἰς τῶν ἰδεῶν τὴν πόλι.
Καὶ δύσκολο στὴν πόλι ἐκείνην εἶναι
καὶ σπάνιο νὰ σὲ πολιτογραφήσουν.
Στὴν ἀγορά της βρίσκεις Νομοθέτας
ποῦ δὲν γελᾷ κανένας τυχοδιώκτης.
Ἐδῶ ποῦ ἔφθασες, λίγο δὲν εἶναι ˚
τόσο ποῦ ἔκαμες, μεγάλη δόξα."
Κι' ὅπως βλέπετε, μεταφέρω καὶ φορτώνω ὅλην μου τὴν κακία
στὸν
Κωνσταντῖνο Π. Καβάφη.

.Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.