Οικονομική ή ανθρωπιστική κρίση;

[Ν. Α. Μιχαλιτσλής]

Οι καιροί περνάνε και συνέχεια επαναλαμβάνονται τα ίδια πράγματα και οι ίδιες καταστάσεις από γένια σε γενιά.
Όλες αυτές οι αποφάσεις που παίρνονται καταλήγουν σε αποτυχία, μα εδώ και αρκετές γενιές κανείς δεν παίρνει την ευθύνη πως μπορεί να φταίει αυτός για ένα ή περισσότερα λάθη που μπορεί να έκανε. Αντί αυτού, όλοι έχουν μάθει να ρίχνουν την ευθύνη στον διπλανό τους ο οποίος ακολουθεί την ίδια τακτική. Μετά από λίγο καιρό, όλα αυτά ξεχνιούνται. Κανείς δεν τα θυμάται. Γιατί άραγε;

    Από μικρός, θυμάμαι που άκουγα ότι από τα λάθη σου μαθαίνεις και κάνεις το σωστό. Αντί αυτού όμως, βλέπω πως στον κόσμο αυτό κάνεις δεν μαθαίνει από τα λάθη του, αντιθέτως τα συνεχίζει, προσπαθώντας μάλιστα να μην τον πιάσουν την επόμενη φορά. Για παράδειγμα, όπως όλοι ξέρουμε απαγορεύεται να παρκάρουμε σε πάρκινγκ που είναι για τους ανάπηρους συνανθρώπους μας. Όμως μερικοί επιτήδειοι άνθρωποι όχι μόνο παρκάρουν, αλλά αν τους γράψουν τουλάχιστον μία φορά, την επόμενη θα ξαναπαρκάρουν αφού βεβαιωθούν ότι δεν τους βλέπουν οι αστυνομικοί.

    Αλλά όχι μόνον οι πολίτες, αλλά και κάποιοι άλλοι κάνουν τα ίδια λάθη. Τα κάνουν και αυτοί που υποτίθεται πως δίνουν το καλό παράδειγμα στον λαό, οι ιερωμένοι, οι άνθρωποι της θρησκείας μας οι οποίοι το παίζουν και άνθρωποι του θεού. Αντί και αυτοί να δίνουν το καλό παράδειγμα, αντιθέτως κάνουν τα ίδια και χειρότερα.

     Μερικοί, πιστεύω, λόγοι που μας φέραν εδώ και είναι αυτοί οι οποίοι δεν θα μας αφήνουν να βγούμε, από ένα μέρος τις “κρίσης” μας, οι οποία δεν είναι μόνο οικονομική κρίση αλλά και πολιτιστική κρίση – ανθρωπιστική κρίση είναι πιστεύω οι λόγοι που ανάφερα πιο πάνω, στο άρθρο αυτό.

αυτό το άρθρο το έχω δημοσιεύση και στην ιστοσελίδα μου εδώ