Ἡ Στοὰ τοῦ Βιβλίου καὶ τῶν λουκέτων.

[Ἰάνης Λὸ Σκόκκο]

Μοῦ εἶναι ἀδιανόητα ὀδυνηρὸ:
.......... Στοὰ τοῦ βιβλίου καὶ τῶν λουκέτων.

..........
Κάθε μέρα πηγαίνω ἐκεῖ, κάθομαι κάμποσο, διαβάζω...
Περνοῦν κάποιοι, ζωντανεύει λίγο τὸ μέρος, ἀποκλειστικὰ μόνον
ὅταν ἔχει ἐκδήλωση ἤ μάθημα στὴν Φιλεκπαιδευτικὴ Ἑταιρεία.
Δὲν τὸ θεωρῶ καθόλου λίγο ἤ ἀστεῖο:
* πρὶν λίγα χρόνια καὶ ἡ δική μου ζωὴ ἄλλαξε ἐκεῖ μέσα· ἐκεῖ βαπτίστηκα Κλινοσοφιστὴς·
* ἐκεῖ ποὺ ρήμαξαν ὅλα τὰ βιβλιοπωλεῖα·
* ἐκεῖ ποὺ ἡ στοὰ Ἀρσακείου (ὅπου καὶ ἡ Εἴσοδος στὴν Στοὰ τοῦ Βιβλίου) γέμισε σημαῖες ἑλληνικὲς σὲ ἔνδειξη
διαμαρτυρίας;
πένθους;

.......... ..........

Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ πάντα μὲ πιάνει λυγμὸς φτάνοντας ἐκεῖ καὶ ποὺ ἕνα βράδυ, πρὶν ἕναν μήνα, ἀθέλητά μου,
φθάνοντας, ἔκανα ἐμετὸ μὴν προλαβαίνοντας νὰ τρέξω κάπου ἀλλοῦ,
μία καὶ μοναδικὴ φορὰ,
ὅσο θυμᾶμαι τουλάχιστον  τὰ τελευταῖα χρόνια. Ὁ φύλακας ἄργησε πολὺ νὰ μοῦ δείξει ἐμπιστοσύνη, ὅλο φιλύποπτα μὲ κοίταζε.
- Λὲς νὰ τὄκανα ἐπίτηδες; Μοιάζω γιὰ κανένα χαμένο κορμὶ; Μ' ἔχετε παρεξηγήσει, κ. .....!
Ποῦ νὰ καταλάβει ὁ καθένας τὶς εὐαισθησίες τοῦ καθενὸς - οὔτε κἄν ἐμεῖς οἱ ἴδιοι τὶς δικές μας.
Τὸ βιβλίο καὶ ἡ μουσικὴ δὲν μὲ πρόδωσαν ποτὲ, αὐτὰ μὲ κρατοῦν στὴν ζωὴ, ὅσο ρωμαντικὸ κι' ἄν φαίνεται ἤ καὶ εἶναι!

Ἐρημιὰ καὶ θλίψη.
Πηγαίνω καμαρωτὸς· πλησιάζω τὰ 69 μου κι' ἔχω πεῖ τόσες φορὲς γιὰ συμφορές μου μισόλογα!...
Θὰ ἦταν τιμή μου νὰ πέσω ἐκεῖ - ἄς μὴν τρομάξει ὁ φύλακας, τὸν προειδοποιῶ, κατὰ κάποιον τρόπο, γιὰ κάτι ποὺ δὲν
ξέρει ποτὲ κανεὶς.
Ἄλλωστε καὶ ἡ τιμὴ εἶναι τόσο ρευστὸ καὶ ὑποκειμενικὸ ζήτημα.
Κλείνεις τὰ μάτια καὶ νιώθεις εὐτυχισμένος. Καὶ δὲν τὰ ξανανοίγεις. Αὐτὸ εἶναι. Σοῦ τἄχουν κλείσει πρὶν τῆς ὥρας τους.