8ΑΛΑΣΣΟΠΑΙΔΙ

[MPASIOTIS GIANNIS]

Θαλασσοπαιδι


Θαλασσοπαίδι ορφανό φύλακα του μαίστρου
Ψηλά στο καραβόκαστρο φτιάξε την πολεμίστρα
Σύμμαχο κάνε την πνοή του χειμωνιάτικου οίστρου
Με βέλη θαλασσόξυλα όπλισε την βαλίστρα

Σαίτα στον ορίζοντα ρίξε με ορμή να κόψει
Όσα πορτοκαλόχρωμα σύνεφα σε προδίδουν
Να στάξει λιόχρωμα η πληγή στης θάλασσας την όψη
Να αναδυθούν οι ναυαγοί τους άναυτους να κρίνουν

Σπάστο το σιδερομάνταλο λύσε τα’ αρχαία στράλια
Να βγουν κουρσάροι της φωτιάς στην Μπαρμπαριά να πάνε
Γαλέρα να φορτώσουνε ζαφείρια και κοράλια
Σκλάβους να πάρουν τους καιρούς που όλο ψυχές μετράνε


Κι άμα πεισμώσουν τα νερά κι αρχίσουν να φουσκώνουν
Μάζεψε άνθη βραδυνά από λευκή καμέλια
Τα τελευταία τα πουλιά στα βράχια σαν σκαλώνουν
Κρατήσου από τα γέρικα της ερημιάς σου ρέλια

Σκόρπισε τα’ ασπροπέταλα πέλαγα να ευωδιάσουν
νεράιδες να’ρθουν του νερού αγάπη να γυρέψουν
Πόντισε άγκυρα βαριά κι όταν τα νύχια πιάσουν
Πες στα τελώνια του βυθού κοχύλια να μαζέψουν

Σαν τα σηκώσουν στον αφρό μάζεψε την πορφύρα
Φτιάξε σταυρό αλεξανδρινό σε μουσκεμένο ξύλο
Ρίξτον στο κύμα που περνά και πάει για την Θήρα
Για να φυλάει εμένανε τον παιδικό σου φίλο.

[Ἰάνης Λὸ Σκόκκο]

Τὸ ΐ τὶ ἀπέγινε;

[Ἰάνης Λὸ Σκόκκο]

Δὲν εἶμαι αὐστηρὸς, κυρά μου Λυράνθη,  δεξιοτέχνισσα, ὅταν θέλεις, τῆς στιχοπλοκῆς.

Τὶς λογοτεχνικὲς συντροφιὲς τὶς ἔχω φάει μὲ τὸ κουτάλι καὶ ποτὲ δὲν ἄφηνα κανέναν σὲ κλαρὶ ἤ μᾶλλον: τὰ μὲν πρόβατα ἐκ δεξιῶν τοῦ Λόγου, τὰ δὲ ἐρίφια ἐξ εὐωνύμων! Κοίταξε νὰ δεῖς: ὅπως γιὰ τὸ κάθε τὶ πρέπει νὰ ἱδρώσεις τὸν πωπό σου γιὰ νὰ πετύχεις κάτι, ἔτσι,  καὶ πολὺ περισσότερο, ἀφάνταστα περισσότερο, γιὰ τὴν Τέχνη. Καὶ, ἄν μὲν εἶσαι ἐργάτης, δὲν σὲ πετᾶμε ἔξω, γιατὶ πρέπει νὰ βγάλεις κι' ἐσὺ τὸ ψωμί σου καὶ πάντα κάπου θὰ εἶσαι χρήσιμος, ἄν ὅμως εἶσαι,  ὅπως στὴν περίπτωσή μας, ὑποψήφιος ποιητὴς, δὲν θὰ πεινάσεις, ἄν σὲ ἀπορρίψουμε, ἀφοῦ δὲν ἀποδίδεις. Τὶ νὰ κάνουμε, τὸ λέει ὁ Μέγιστος Καβάφης:

Καὶ δύσκολο στὴν πόλι ἐκείνην εἶναι
καὶ σπάνιο νὰ σὲ πολιτογραφήσουν.
Στὴν ἀγορά της βρίσκεις Νομοθέτας
ποὺ δὲν γελᾶ κανένας τυχοδιώκτης.

Βάλ' τα μὲ κεῖνον, νίπτω τὰς χείρας μου. Ἀλλὰ μὴ νομίσεις πὼς θὰ τὰς λερώσω (αὐτὸ δὲν ἔγινε ποτὲ) γράφοντας ἐπαίνους, ἔτσι γιὰ νὰ γίνω δημοφιλὴς. Ἄ! Καὶ μὴ μὲ φανταστεῖς...Πιλάτο!  Δὲς τὴν φωτογραφία μου: τοῦ μοιάζω;