Ξεψυχώντας στο σκαλοπάτι της οδύνης

[ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΚΑΡΔΕΡΙΝΗΣ]

Με το ξεψύχισμα του φωτοβόλου ήλιου

Στο μενεξεδένιο ορίζοντα της δύσης

Ο αγέρας αφηνιασμένος

Πάλευε να ξεριζώσει

Τα τελευταία χλωρά χορτάρια

Της ποτισμένης δάκρυα ψυχής μου

Τα κύματα πελώρια

Έκρουαν

Στ’ απόκρημνα βράχια της καρδιάς μου

Τα νερένια βέλη τ’ ουρανού

Μάτωναν την πικραμένη θύμησή μου.

Οι μέρες που εδώ περπάτησα μπλάβες

Σαν το θυμωμένο πρόσωπο

Της απλωμένης μπροστά μου θάλασσας.

Δεν είδα ποτέ

Το λαμπερό φεγγοβόλημα των άστρων

Δεν άκουσα ποτέ

Να κελαηδούν μελωδικά τα καναρίνια

Δεν άγγιξα ποτέ

Τη βελουδένια επιφάνεια των ονείρων

Δεν οσμίστηκα ποτέ

Την ανθισμένη μυρωδιά των λουλουδιών

Δεν ένιωσα ποτέ

Την ασημόχρωμη αγκαλιά της σελήνης

Δε μέθυσα ποτέ

Απ’ το γλυκύτατο κρασί της ευτυχίας.

Έτσι μόνος κι έρμος ήμουν πάντα

Στο πέτρινο σκαλοπάτι της οδύνης

Μέχρις ότου

Του φθινοπώρου τα κιτρινισμένα φύλλα

Που στροβιλιζόμενα έπεφταν

Σκέπασαν τα κουρασμένα μου τα μάτια.

[Ειρήνη]

Πολύ ωραίο Ισίδωρε!!!
καλημέρα!

[ΞΗΡΟΜΕΡΙΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ]

Πανέμορφο!!!!!!!

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Πολυ ωραιο!!!

[ELPIDA]

[Κατερίνα]

ναι Ισίδωρε... ωραίο !!!

[Αννέτα]

Τη βελουδένια επιφάνεια των ονείρων

πολύ όμορφο!!!

[M alive s]

Προβολή οικείων στιγμών,
και αυναισθημάτων.