"Προσδοκώ ανάσταση ζωντανών"

[Liontas]

Σ' ένα σταθμό, πολύ παλιά, περίμενα το τρένο

και σ' έναν τοίχο διάβασα τούτο το γνωμικό:

"Των ζώντων, όχι των νεκρών, ανάσταση προσμένω!"

κι ο νους μου στροβιλίστηκε, για λίγο να σκεφθώ

 

Τι τάχατες ανάσταση, ως λέξη, να σημαίνει;

Του τρένου τάχα της ζωής ποιος είν' ο προορισμός;

Ο τοιχογράφος άραγε τι τάχα να προσμένει;

Ποιος είναι τάχα ζωντανός και ποιος είναι νεκρός;

 

Αίφνης η σκέψη μου γοργά κάλπασε σαν το άτι

στον θάνατο, που κάποτε θε να μ' επισκεφθεί...

Το σώμα μου φαντάστηκα να κείται σε κρεβάτι,

εμπύρετο να φλέγεται και να ψυχορραγεί,

 

να κηλιδώνουν αίματα τα κάτασπρα σεντόνια,

ρόγχοι να σχίζουν άσπλαχνα τη νεκρική σιγή,

να βλέπω, σαν παραίσθηση, φάσματα και τελώνια,

η σάρκα μου να φθείρεται, να λιώνει σαν κερί

 

Ο νους μου καταφύγιο για νά βρει απ΄την οδύνη

θα 'ψαχνε τότες μοναχά σε κάποιο παρελθόν,

τίποτα πια το ηδονικό δεν θα 'χε εναπομείνει

στο μέλλον το αόρατο και στο αλγεινό παρόν

 

Η σκέψη θα πετάριζε, σα να 'ταν νυχτερίδα,

σ' όλες εκείνες τις στιγμές που πρόσφερα χαρά,

που κάποιον παρηγόρησα χαρίζοντας ελπίδα,

που αυτοσκοπό θεώρησα την κάθε προσφορά

 

Η σάρκα μου θα σάπιζε μέσα σε κάποιο μνήμα

μα κάποιος θα θυμότανε την όμορφη στιγμή

τη θλίψη του που σκόρπισα στου πέλαγου το κύμα,

το χαμογέλιο που έκανα στα χείλη του ν' ανθεί

 

Μπορεί και να φτερούγιζε η σκέψη μου σ' εκείνα

που έγραψα και συνέθεσα με τέχνη στο χαρτί...

Στο μνήμα μου το άχαρο θ' ανθίζανε σαν κρίνα,

σε στρατοκόπους άγνωστους θα χάριζαν πνοή

 

Δημιουργία, προσφορά και υστεροφημία,

τούτα είν' η ανάσταση των ζωντανών, θαρρώ...

Τούτα μόνο να δώσουνε μπορούν παραμυθία

σαν το ταξίδι της ζωής αρχίζει το στερνό

 

...

 

Όμως το τρένο έρχεται! Το βλέπω, σαν το φίδι,

να σύρεται ζυγώνοντας τις ράγες του σταθμού...

Ένα καινούριο ξεκινά, μοναδικό ταξίδι,

ν' απλώσει τους ορίζοντες στα πέλαγα του νου

 

Στο πίσω σαν εστάθηκα του τρένου το βαγόνι

καθώς κινούσε κοίταξα τον άδειο τον σταθμό...

Και μιας εικόνας θύμηση, κι ας πέρασαν οι χρόνοι,

στη μνήμη μου χαράχτηκε, με νόημα κρυφό:

 

Απόγευμα φθινόπωρου, δεντρά φυλλορροούσαν,

και κάθε φύλλο χάραζε μοναδική τροχιά...

Όσο κι αν στροβιλίζονταν, στο τέλος ακουμπούσαν

μοιραία, στη χωμάτινη της γης την αγκαλιά

 

Όμως μέχρι ν' απαντηθούν με την κοινή τους μοίρα,

όλο ζωντάνια χόρευαν στου αγέρα τις ριπές...

Γνωρίζαν πως στην αγκαλιά, της γης δεν θα 'ναι φύρα

μα θ' αποτίσουν λίπασμα στων φύλλων τις γενιές.

[Κατερίνα]

"Προσδοκώ ανάσταση ζωντανών"!!!!
απ΄το στόμα σου και στου Θεού τ΄αυτί Λιόντα...

[Τάσος Π. Δασκαλάκης]

.

Πάρα πολύ καλό !!!!!!!!!!!!

Έχεις δίκιο .....

Μια Ανάσταση των ζωντανών
Θα δώσει νόημα στιβαρόν...

[Liontas]

Χαίρομαι που σας άρεσε αυτό που έγραψα και άλλο τόσο χαίρομαι που σας έδωσε ερεθίσματα για σκέψη.

Να είστε καλά. Εύχομαι καλό Πάσχα σ' εσάς και σε όσους αγαπάτε!

[ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ]

Γνώριζαν πως στην αγκαλιά, της γης δεν θα' ναι φύρα

μα θ' αποτίσουν λίπασμα στων φύλλων τις γενιές ...

 

... με  την  Κατερίνα  ... δεν έχω  λόγους  ... εάν  το  σχολιάσω  ίσως  να  το σκωλιάσω  ...

 

Καλή  Ανά-σταση ...