Ομούσιος ...

[ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ]

Άπ την ίδια ουσία πλασμένοι ,
ο γυαλός , το καράβι κι εγώ ,
πριν χιλιάδες αυγές γεννημένο ,
το κοχύλι που ψάχνω να βρώ .

Το κορμί μου πατρίδα φευγάτη ,
ένας μόλος στην άκρη της γης ,
μία πόλη που έσβησε ο χρόνος ,
κάποιας άλλης παλιάς εποχής .

Ξεχασμένη σε κάποιο καρνάγιο ,
η ψυχή μου αιώνες μετρά ,
ενωμένη με κείνο το πνεύμα ,
που μαζί της , δειλά ξαγρυπνά .

Κυκλωμένη με θέλω και πρέπει ,
φυλακή που να βγείς δεν μπορείς ,
φευγαλέες , μικρές αποδράσεις ,
οι στιγμές μου κλεμμένες θαρρείς .

Στοιχειωμένες του χθες αναμνήσεις ,
λιγοστό στο μυαλό ρίχνουν φως ,
κι από κείνο που θες να ξεφύγεις ,
αν τολμήσεις ποτέ ... πες μου πως ...

Η καρδιά μου μαρμάρινη πλάκα ,
για φαντάρους νεκρούς αφανείς ,
στη φωτιά τρεις φορές βαφτισμένη ,
αλλά δεν θα το μάθει κανείς .

Αρόδου , Tuapse – Russia
29 Sept 2008

[ermioni]

[Κατερίνα]

Στοιχειωμένες του χθες αναμνήσεις ,
λιγοστό στο μυαλό ρίχνουν φως ,
κι από κείνο που θες να ξεφύγεις ,
αν τολμήσεις ποτέ ... πες μου πως ...

κόλησσα σ' αυτό το στίχο Γιάννη...
φοβερό!!