Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Οι γέροντες του τόπου μου

Οι γέροντες του τόπου μου, κάθε πρωί πηγαίνουν
για μερακλίδικο καφέ στον πλάτανο από κάτω,
σαν χείμαροι απ' το στόμα τους, οι ιστορίες βγαίνουν
για την ζωή τους πού 'πιανε εβίβα κι άσπρο πάτο.

Στον ίδιο πλάτανο, όπου ορθοί, χορεύαν αεράτα,
μπάλο με τις κοπέλες τους, ψηλοί σαν κυπαρίσσια
σαν "κουδουνάτοι" σάρταιναν κι έτριζε - λες - η στράτα
νιότη - "ασμυρίγλι" νιώθοντας κι αγέρια πελαγίσια.

Δύσκολα χρόνια φτωχικά , πείνα και κακουχία ,
τυρραγνιστήκαν' όλοι τους σαν βέροι Απεραθίτες . . .
τα νιάτα τους τα ξόδεψαν βαθιά στα ορυχεία
με λίγο αέρα , λύχνου φως, λοστούς και δυναμίτες.

Και αγωγιάτες και βοσκοί και χτίστες και μαστόροι
και προκομένοι γεωργοί κι άξοι σμυριδεργάτες
πάλεψαν με τα δύσκολα , νικήσανε το ζόρι
κι όρθιες τις κρατήσανε τις κουρασμένες πλάτες.

Φωνάζουνε όλοι μαζί , με στίχους συζητάνε
κι έχουνε το φιλότιμο μες την ψυχή τους πάντα
οι γέροντες του τόπου μου αλλιώτικα μιλάνε
"ιάντα" το λένε το γιατί και τη βοήθεια "αβάντα".

Όταν μιλούν για το Θεό , βγάζουνε τα καπέλα
και βλέπεις μεσ’ τα μάτια τους την ανθρωπιά , την μπέσα
έχουν κρατήσει ακέραιη της νιότης τους την τρέλα
μα υποφέρουν βλέποντας τα κτήματα τους χέρσα.

Στην τελευταία βόλτα τους στου Αη – Λια τα μέρη
με δέος και συγκίνηση πάντα τους συνοδεύω
αργά ή γρήγορα θα 'ρθω κι εγώ λεβέντες γέροι
και το Αιγαίο από ' κει μαζί σας θ’ αγναντεύω.

"κουδουνάτοι" = την τελευταια Κυριακή της αποκριάς , οι άντρες του χωριού φοράνε κουδούνια γύρω απ’ τη μέση τους και γυρνάνε στα κεντρικά καλντερίμια ,προσφέροντας μοναδικό θέαμα.

"ασμυρίγλι" = σμύριδα , η μαύρη πέτρα, το ορυκτό των ορυχείων , το δεύτερο σε σκληρότητα φυσικό υλικό