Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Κι όμως ...

... έτσι λοιπόν χωρις πολλες τυμπανοκρουσιες και επιβραβευση για τα εξη χρονια προσπαθειας και επιτυχιας , τελειωσε το δημοτικο σχολειο , με μοναδικους μαθητες να μπορουν να καυχιουνται για το πολυποθητο ... γιά φαντάσου τώρα ... « αριστα δεκα » , δυο μοναχα παιδια .
Εμενα και την Βασιλική.
Δυο παιδια με κοινη μοιρα , την ελλειψη πατερα και την ασθενεια της τελειομανιας .
Δυο παιδια καταδικασμενα να κυνηγανε την ιδια τους τη σκια με τον ηλιο στη πλατη , σ` ενα αγωνα χωρις θεατες για να επικροτουν και να επιβραβευουν τις προσπαθειες τους , μονο κριτικη επιτροπη , παρουσα παντοτε εκει , στο καθε στραβοπατημα τους .
Παιδια , σε μονιμη διαδικασια αξιολογησης και αμφισβητησης.
Παιδια με ουτοπικα ονειρα , υπηρετες των ανεκπληρωτων γονικων « θελω » , κυνηγοι προσδοκιων , δεσμωτες καταναγκαστικων εργων , στις φυλακες της οικογενειακης μανιας για διακριση , αναγνωρηση , δικαιωση και κοινωνικη καταξιωση .
Παιδια που μεγαλωσαν με την εσφαλμενη , δογματικη διδαχη , πως η αγαπη ειναι εμπορευσιμο και ανταλλαξιμο ειδος , διεκδικησημη και οχι δεδομενη .
Παιδια μαρτυρες . Παιδια μιας γενειας θυσιας σε εκατομβη , προσφορα στο βωμο της κοινωνικης εκπαιδευσης , ενταξης και ενσωματωσης στο ευρυτερο κοινωνικο συνολο , με τους καθηγητες θυτες και θυματα , ζηλωτες του εργου τους , προθυμους να τα διαμελησουν , προσφεροντας τα ακρωτηριασμενα μελη τους , βορα στις συγχρονες στυμφαλιδες , του κυριαρχου καπιταλισμου .
Παιδια ευνουχοι εν μεσω των αυτοκρατορικων παλλακιδων του κατεστημενου , ανικανα να τεκνοποιησουν , γονιμοποιοντας τις ιδεες τους , που αλλους με ωδυνη εβλεπαν να τις ενστερνιζονται δρεπωντας τους γλυκους καρπους της δοξας , και τα παρελκομενα υλικα και ηθικα ωφελη , καθως και την πολυποθητη υστεροφημια .
Παρεμεναν θεατες στο πολιτειακο μαιευτηριο , εκει οπου γεννιουνται και περιθαλπτονται τα εκτρωματα και οι συγχρονοι μινωταυροι , γονοι ευπορων ηγεμονων και καρεκλοκενταυρων , που παντα τα ορεγονταν , και τα περιμεναν για να εκτονωσουν στην αγουρη σαρκα τους , τα σαρκοβορα ενστικτα τους .
« ... Aπογονοι ηρωικων προγονων και συνεχιστες της βαριας πολιτισμικης μας παραδοσης ... μπλα ... μπλα .. μπλα ... !!!! » ,
... κλαπ ... κλαπ ... κλαπ !!! ( παλαμακια! ... « μα πιο δυνατα σας παρακαλω ! » ) ... που απαιτουσε απο εμας την αναλογη συνεχεια , ηταν η συνηθεστερες προσφωνησεις και προτροπες , στις σχολικες κυριως εορτες και παρελασεις , προς εμας , απο τους ... υποψηφιους εκτελεστες και θυτες μας !
Αντι γι` αυτο , καταληξαμε μεγαλωνοντας , μετα απο την μεθοδευμενη « εκπαιδευσοδιαβρωση » τοσων ετων , κακεκτυπα κατασκευασμενων κινηματογραφικων ειδωλων , θυμιζοντας τελικα αντι για …
« ... συνεχιστες και ... ενα σωρο αλλους βαρυγδουπους τιτλους ... » , μαλλον ... λιγδιασμενες φωτοτυπιες , που μυριζουν καμμενο βουτυρο του τοστ, βγαλμενες σε φωτοτυπικο μηχανημα κυλικειου , που στεγαζεται στο ισογειο δημοσιας υπηρεσιας ...

* * *

Κι όμως …

Διχασμένος σε σκέψεις φευγάτες
προσπαθώ τη ζωή μου ν` αλλάξω ,
τα σπασμένα φτερά μου στους ώμους
θα τολμήσω κα πάλι να ράψω .

Τις παλιές ενόχες θα ξεχάσω
κι ότι λάτρεψα θα το μισήσω ,
τους ναούς μου του χθες θα χαλάσω
στον αγώνα αυτόν θα νικήσω ...

Τα παλιά ραβασάκια θα σκίσω
γιά ποιόν έχουνε πλέον αξία ; ...
της αγάπης τους όρκους θα σβήσω
δεν θα έχουν καμμιά σημασία .

Χωρίς οίκτο τα πάντα θα κάψω
εκκλησίες ... σχολεία ... πατρίδες ... ,
στην ψυχή μου βοτάνια θα ψάξω
μη με κλαψεις ... ποτέ δεν με είδες ...

Κι έτσι θα `ρθει μοιραία μιά μέρα
που θα γίνω αυτό που φοβόμουν ...
κι όχι κάποιος που θάθελα νά `μαι
το αγόρι που ονειρευόμουν ...

* * *

Όταν ζεις με φαντάσματα , ψάχνεις πάντοτε για εκείνη την αλήθεια που θα σε λυτρώσει ...
Αλήθεια πόσα καλοκαίρια πέρασαν , θυμάσαι άραγε ;

Tρίτη 12 Μαΐου 2009

Προβολές: 36

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 1 μέλος

Σχόλιο από τον/την Nikolakakos Georgios (spartinos) στις 14 Μάιος 2009 στις 7:30: Εξαιρετικο φιλε Γιαννη!!!
Μπραβο σου

Σχόλιο από τον/την Μαίρη στις 14 Μάιος 2009 στις 14:18: Και το πάνω και το κάτω πανέμορφα Γιάννη!!!!!!!

Τα παλιά ραβασάκια θα σκίσω
γιά ποιόν έχουνε πλέον αξία ; ...
της αγάπης τους όρκους θα σβήσω
δεν θα έχουν καμμιά σημασία .

Σχόλιο από τον/την Έρως στο Κουρμπέτι στις 15 Μάιος 2009 στις 5:37: Γειά σου Υπέροχε Γιάννη!

Σχόλιο από τον/την Ειρήνη στις 15 Μάιος 2009 στις 15:50: Διχασμένος σε σκέψεις φευγάτες
προσπαθώ τη ζωή μου ν` αλλάξω ,
τα σπασμένα φτερά μου στους ώμους
θα τολμήσω κα πάλι να ράψω .

Γιάννη καταπληκτικό και βάλε!!!!!

Σχόλιο από τον/την Κατερίνα στις 15 Μάιος 2009 στις 22:06: τα σπασμένα φτερά μου στους ώμους
θα τολμήσω και πάλι να ράψω ....

έτσι Γιάννη
όλο πολύ καλό
κι ο επίλογος....!!!!