Κάβο Μελανιός 1822 (Η σφαγή της Χίου)

[ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΚΑΡΔΕΡΙΝΗΣ]

Σ’ αυτόν τον κάβο του μαρτυρικού νησιού

Που για αιώνες στέναζε

Κάτω απ’ τα βάρβαρα πέλματα

Ο καιρός κακοφορμισμένος

Μαστίγωνε αλύπητα

Τα απογυμνωμένα δέντρα.

Αντίκρυ τα βουνά σκοτεινιασμένα

Κουβαλούσαν οιμωγές στις ράχες τους.

Οι φλόγες της άγριας ανθρωποσφαγής

Αστραπιαία αναπηδούσαν

Στο έλεος του αφηνιασμένου ανέμου

Φτάνοντας ως τον τυραγνισμένο κάβο.

Τα κοράκια με σπασμένες κραυγές

Περιφέρονταν στο δακρυσμένο ουρανό.

Τα ποδοβολητά των μαύρων αλόγων

Σήκωναν τεράστιες τούφες σκόνης.

Τα σπαθιά έβγαιναν απ’ τις θήκες

Και μπήγονταν στις σάρκες.

Απ’ τις ελικώδεις φλέβες των βράχων

Κυλούσε αδιάκοπα αίμα αχνισμένο.

Η θάλασσα ορμητικά

Το ρουφούσε και σαν λυκόφως μελάνιαζε.

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Πολυ ωραιο!!!
Την καλημερα μου

[Ειρήνη]

Τι μου θύμισες τώρα...

Τούρκοι διαβήκαν, χαλασμός,
θάνατος πέρα ως πέρα
η Χίος τ' ολόμορφο νησί
μαύρη απομένει ξέρα,
Ερμιά παντού!

Πολύ ωραίο Ισίδωρε!!!