Ιούλιος 1967

[ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΚΑΡΔΕΡΙΝΗΣ]

Αθήνα, Ιούλιος 1967

Βγαίνω από τη θεοσκότεινη σπηλιά

Μα δε βλέπω φως.

Η Ελλάδα βρίσκεται ήδη στο γύψο

Τα τανκς κυκλοφορούν

Στους μουδιασμένους δρόμους

Που τους έχουν κηλιδώσει

Με το αίμα της καρδιάς του λαού

Οι χωροφύλακες περιπολούν

Με τα όπλα στα χέρια

Τα λευκά περιστέρια

Στην πλατεία Συντάγματος

Εδώ και τρεις μήνες κρύφτηκαν

Στις φωλιές τους φοβισμένα

Η γαλανόλευκή σημαία

Κυματίζει προδομένη

Στη στέγη του κοινοβουλίου

Τα μαρμάρινα αγάλματα

Των ηρώων της πατρίδας

Κοιτάζουνε με θλίψη

Οι εφημερίδες

Δεν κρέμονται στα περίπτερα

Τα λουλούδια στους κήπους

Μελαγχολικά

Δεν ανθοβολούνε πια

Ο ήλιος αν και μεσοκαλόκαιρο

Άφαντος

Στον ουρανό μόνο σύννεφα μπλάβα.

Ο πατέρας μαζί με χιλιάδες άλλους

Αγωνιστές της δημοκρατίας

Εξορία στα ξερονήσια

Η μάνα με μάτια δακρυσμένα

Κι εγώ βρέφος τώρα

Μέσα σ’ αυτό το αποπνικτικό τοπίο

Ν’ ανασαίνω βαριά.

Λοιπόν ποτέ να μην επιστρέψει ξανά

Αυτή η μαύρη καταχνιά.

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Πολυ ωραιο!!!
Και ποτε να μην επιστρεψει!!!

[Κατερίνα]

άστα να πάνε Ισίδωρε...

[M alive s]

Εποχή που το φως αποκρυπτόταν.
Ευχή το θολό τοπίο να ξεκαθαρίσει.