Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Η Π Ε Τ Α Λ Ο Υ Δ Α

Νύφη της νύχτας, φθηνή κολόνια.
Γόβα στιλέτο γεμάτη στρας
στο πεζοδρόμιο στέκεις με χάρη
παγιδευμένη χαμογελάς

Κόσμος διαβαίνει κρυφοκοιτάζει
είσαι βιτρίνα της ηδονής
Λαίμαργα μάτια, πρόστιχες λέξεις
Κρυμμένοι πόθοι μιας φυλακής.

Πόσες φορές δεν έχεις κλάψεις
η μοναξιά σου λευκό κελί
Αγορασμένη πεταλουδίτσα
Πεθαίνεις πάντα κάθε πρωΐ

Βρώμικα χέρια σε αγκαλιάζουν
φαντασιώσεις της μιας στιγμής
χρυσό κρεβάτι χωρίς σεντόνια
ψωνίζουν σάρκα σάπιας ψυχής

Μπρος στον καθρέπτη συντρίμια πάλι
ξεθωριασμένο το Μέϊκ απ
γυρνάς την πλάτη τα φώτα σβήνεις
τη δόση ψάχνεις για λησμονιά

© Copyright, Γιώργος Ν. Μπολότσης

Προβολές: 81

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 0 μέλη

Σχόλιο από τον/την Nikolakakos Georgios (spartinos) στις 13 Απρίλιος 2009 στις 20:45: Πολυ ωραιο τραγουδι!!!
καλησπερα Γιωργο

Σχόλιο από τον/την ELPIDA στις 13 Απρίλιος 2009 στις 22:48: πολυ ομορφο!

Σχόλιο από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 14 Απρίλιος 2009 στις 0:06: Έχοντα ταξιδέψει πολλά χρόνια στις έξω θάλασσες κια στον πλανήτη όλο , γνώρισα και αγάπησα τα κορ΄τσια τησ νύχτας ....ίσως γιατί τα ένοιωσα ... σου χαρίζω λοιπόν κάτι που είχα γράψει γιά κάποια φίλη ... που ελπίζω να σου αρεσει

Αγνωστες λεξεις ...

Τον ερωτα σου εμαθες στους αλλους να χαριζεις ,
χωρις ποτε τα χειλη σου , το σ`αγαπω να πουνε ,
το ξερω , δεν τις διαλεξεις εσυ αυτες τις λεξεις ,
ουτε και τα φαντασματα που στη ζωη σου ζουνε .
Χερια πολλα τριγυσανε το αγουρο κορμι σου ,
και λεξεις σου ψιθυρισαν , που να ξεχασεις θες ,
ενοιωθες την ανασα τους , και το καυτο τους σπερμα ,
καθε φορα που σ` εσπρωχναν , και σ` εκαναν να κλαις .
Λαφυρα πηραν ολοι τους , εκεινες τις στιγμες σου ,
και αμοιβη σου ητανε , ο πονος και η λυπη ,
αισθανεσαι αδυναμη , καποιες φορες τα βραδυα ,
παντα εκεινον σκεπτεσαι , ... απ την ζωη σου λειπει .
Μαζι ερχοταν κι η ντροπη , καυτη να σε τυλιξει ,
κι` υστερα παλι μοναξια , στο αδειανο κρεββατι ,
εμοιαζε να` ναι ο κοσμος σου απο σκιες φτιαγμενος ,
και με φαναρια κοκκινα , σ` ολης της γης το χαρτη .
Συχνα στα βραδυα της σιωπης , παρεα σου κρατουσαν ,
σκεψεις που αναπαντητες , παρεμειναν ως τωρα ,
αραγε ποιος Θεος μπορει να θελει τετοια μοιρα ,
και ποιας καταρας η οργη , μου` δωσε τετοια δωρα ;
Παλεψες με τη τυχη σου , ανισος ο αγωνας ,
πολεμησες και πονεσες , σημαδια σε στολιζουν ,
καθε που παραδινεσαι , ο πανικος σε πιανει ,
σαν τα βρωμικα χερια τους , το ειναι σου αγγιζουν .
Προστυχα λαγνα βλεμματα , νοιωθεις να σε κοιταζουν ,
καθε που απο τις σκιες θελεις να δραπετευσεις ,
μα πιο πολυ σε τυρρανουν τις νυχτες οι μορφες τους ,
και `κεινες οι παραξενες οι αγνωστες οι λεξεις .

Aληθεια ποσα καλοκαιρια περασαν , θυμασαι αραγε ;
Δευτερα , 31 Ιουλιου 2006

Όσο γιά την πεταλούδα ... το ξέρεις ότι είναι μάλλον ένας ύμνος ευαισθησίασ παρά ένα πόίημα ... μου άρεσες πολύ ...

Σχόλιο από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 14 Απρίλιος 2009 στις 0:39: Καλησπέρα και σε εσένα Πάρη ... εύχομαι να γνωριστούμε καλύτερα μέσα από το χώρο εδώ και να τα λέμε συχνά ... θα είναι χαά μου ...

Σχόλιο από τον/την Κατερίνα στις 14 Απρίλιος 2009 στις 0:55: "η αγάπη, είπε ο Βούδας, έχει σχήμα πεταλούδας" λέει κάπου ο Νταλάρας...

Γιώργο
απίθανο κομμάτι !!!
με κέρδισε απ΄τον πρώτο κιόλας στίχο!

καλώς όρισες

Σχόλιο από τον/την Ειρήνη στις 14 Απρίλιος 2009 στις 1:12: Πόσες φορές δεν έχεις κλάψεις
η μοναξιά σου λευκό κελί
Αγορασμένη πεταλουδίτσα
Πεθαίνεις πάντα κάθε πρωΐ

Γιώργο από τα καλύτερα πάμε στα....καλύτερα!!!!!!!
Και το ένα και το άλλο τραγουδάρες!!!!!!