Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Απ' της λησμονιάς το χάλι, έφυγα γιά τον Πασχάλη...

'

=================================
Πέρασμα κάνω γρήγορο
για χάρη του Πασχάλη,
του φίλου μου που έγραψε
γι' αυτήν την παραζάλη..

Αφού μελέτησε καλά
"Το δώρο της κουμπάρας",
θυμήθηκε πως βρέθηκε
στην κόψη της χατζάρας..

Το πάθημά του θέλησε
να το δημοσιεύσει,
στην όμορφη γωνία μας
να ονειροταξιδεύψει..
=================================
Το ποίημα του Πασχάλη (αυτούσιο)

Όταν ακούω να μου λες
τέτοια γιά την κουμπάρα
θυμάμαι φίλες μου παλιές
Βέτα, Ζωή, Ταμάρα

Σ' αυτές κουμπάρος έγινα
βάφτισα τα παιδιά τους,
συχνά στα σπίτια πήγαινα
να βρω την αγκαλιά τους

Μα κι οι κουμπάροι μ' είχανε
σ' εκτίμηση μεγάλη,
το στόμα μέλι έσταζε
σαν έλεγαν Πασχάλη

Βόλτες τις έβγαζα συχνά
σε κλάμπ και σε μπαράκια
και τους κουμπάρους πέρναγα
γιά Αμερικανάκια

Κάτι υποψιάστηκαν
ψύλλοι στ' αυτιά τους μπήκαν
και ένα Σαββατόβραδο
ξεβράκωτο με βρήκαν

Ξεβράκωτες ήταν κι αυτές
οι τρείς μου οι κουμπάρες
το ξύλο ήταν ρεφενές
για με και για τρείς χάρες

Δυό μήνες έκανα να βγω
έξω από το σπίτι
τα δόντια έψαχνα να βρω
και τη σπασμένη μύτη

Τις λέξεις πλέον ξέχασα
"κουμπάρος" και "κουμπάρα"
και η Ταμάρα η γλυκιά
μου έγινε, τρομάρα!

Προβολές: 24

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 0 μέλη