Θυμάμαι αχνά την εποχή που είμουν σχολιαρούδι
με την ποδιά τη σχολική, δανδέλα γιακαδάκι,
τότε που οι φθόγγοι σπέρνονταν και γίνονταν τραγούδι
και κάθε μέρα έμπαινε άλλο ένα πετραδάκι
στην τρυφερή αμόλυντη, ψυχή αγνό λουλούδι..
Σμίλευσε την καρδούλα μας δασκάλα από τον Πόντο
χαρτί λευκό ζωγράφισε και φτιάχτηκαν ανθρώποι,
στον πρώτο δρόμο της ζωής έδωσε το σιγόντο
ανίδρωτοι στα σκοτεινά να γίνουν ξυλοκόποι
ν' αντέχουν τα χτυπήματα και το σκληρό τραμόντο..
Πρίν μάθουμε να γράφουμε, μάθαμε την Πατρίδα,
μάθαμε πως όσοι μιλούν και σκέφτονται ελληνικά
αποτελούν το έθνος μας, πολιτισμού πυξίδα
χιλιάδες χρόνια κράτησε αρχαία ιδανικά
στο κρύο της αμάθειας, ελπιδοφόρα αχτίδα..
Στα χρόνια τούτα της ψευτιάς, σ' αυτή τη σκοτοδίνη
η μνήμη φέρνει θύμησες και το κορμί μου τρέμει,
μες την ψυχή χαράχτηκε για πάντα και δε σβήνει
πόνημα μέγα έλληνα, του ποιητή Πολέμη,
"Τι είναι η πατρίδα μας", άσβεστο μού 'χει μείνει..
======================================
Άς θυμηθούμε όλοι μαζί
το μέγα ποιητή μας
και ιδανικά που ρίζωσαν
βαθειά μες την ψυχή μας...
======================================
"Τι είναι η πατρίδα μας"
Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είναι οι κάμποι;
Μην είναι τ' άσπαρτα ψηλά βουνά;
Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;
Μην είναι τ΄άστρα της τα φωτεινά;
Μην είναι κάθε της ρηχό ακρογιάλι
και κάθε χώρα της με τα χωριά;
κάθε νησάκι της που αχνά προβάλει;
κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;
Μην είναι τάχατε τα ερειπιωμένα
αρχαία μνημεία της χρυσή στολή
που η τέχνη εφόρεσε και το καθένα
μιά δόξα αθάνατη αντιλαλεί;
Όλα πατρίδα μας ! κι αυτά και εκείνα
και κάτι πού 'χουμε μες την καρδιά
και λάμπει αθώρητο σα ήλιου αχτίνα
και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά !
Του Ιωάννη Πολέμη
Πρέπει να είστε μέλος του Ποιητική γωνιά για να προσθέσετε σχόλια!
Γίνετε μέλος του Ποιητική γωνιά