ΜΟΝΑΧΙΚΟΙ ΔΙΑΒΑΤΕΣ

[zissakos pavlos]

Ένα βήμα απο το όνειρο μου μένω

της μοναξιάς το δίχτυ μου υφαίνω

Καημούς πικρές στιγμές μου΄χεις χαρίσει

πρίν η ζωή στα δύο μας χωρίσει

Μια καταιγίδα πρίν τη λιακάδα

στου πεπρωμένου μου αφήνεις τη βαρκάδα

Ένα χαμόγελο που τώρα αργοσβήνει

κυλώντας ο χρόνος θα τ΄απαλύνει

Κλεμμένα όνειρα χαμένα στην ομίχλη

η θλίψη μου έμεινε μετά απ΄το ξενύχτη

Χαμένα όνειρα μοιραίες αυταπάτες

μοναχικούς της νύχτας μας κάνανε διαβάτες

Ένα παλάτι επάνω στην άμμο

που χρόνια το εχτιζα τώρα το χάνω

Όσο κι αν θα΄θελα κάτι να φτιάξω

πες μου τα μάτια σου πως να ξεχάσω.