Κι` αν ακουγόταν ο λυγμός

[Αδαμοπουλου Γεωργια]

Ήρθες χθες βράδυ αγάπη μου

μες τ` άδειο μου το σπίτι

μου σκούπισες το δάκρυ μου

μοιράστηκες, τη λύπη.

Ξύπνησα κι` ήμουν μοναχός

μια οπτασία εμπρός μου

κι` μόνο ο θεός

πως ήμουν μοναχός μου.

Μες στης ψυχής σκοτάδια μου

μέσα στα όνειρα μου

στ` ατέλειωτα τα βράδια μου

που έψαχνα τη χαρά μου.

Ένοιωσα γλυκό ένα άγγιγμα

που το` θελε η ψυχή μου

γλυκό ζωής ένα κράτημα

το χάδι σου ακριβή μου.

Σου μίλησα κι` ήσουν καημός

μόνος θαρρώ μιλούσα

κι` αν ακουγόταν ο λυγμός

είναι, γιατί πονούσα.

Δίπλα μου σε φαντάστηκα

κι` είδα τρανό φεγγάρι

απ` τ` όνειρο μου πιάστηκα

να δω, δικό αχνάρι.

Γλυκό, μ` αγγέλων μουσική

που ήρθε να με λυτρώσει

φαντάστηκα μια Κυριακή

ότι έχει ξημερώσει.

Μα συ δεν ήσουν μάτια μου

μα εσύ δεν ήσουν φως μου

μον, της ψυχής κομμάτια μου

σημάδια, ειν το βιός μου.

[Αδαμοπουλου Γεωργια]

κι` έβλεπε μόνο ο θεός