Είμαι από κείνους.

[Αρτέμης Αξαρλής]

Είμαι από κείνους,

που δακρύζουν, σ’ ένα στίχο,

μιας μελωδίας

τον αγαπημένο ήχο,

σε μια εικόνα

απαράμιλλη της φύσης,

με τ’ άδειο χέρι σου,

που λες να την αγγίξεις.

 

Είμαι από κείνους,

που στην ευωδιά του δυόσμου

αναγνωρίζουνε

την ομορφιά του κόσμου

πάνω, στο ποιο μικρό

ασήμαντο αγκάθι

η στων ωκεανών

τα ποιο ακραία, βάθη.

 

 

Είμαι από κείνους,

που ένα δάκρυ αναβλύζει,

στη κάθε ανάμνηση

του χρόνου που εγκλωβίζει

το παρελθόν, σε μια αχνή

φωτογραφία

ασπρόμαυρη, σαν τη σκιά

παλιά και κρύα.

 

Είμαι από κείνους,

που ενάντια στην ορφάνια

μικρών ψυχών

υποτιμώ τη περηφάνια

καθώς δακρύζω

αναζητώντας την αιτία,

που κρύβεται στη μοναξιά,

στην επαιτεία.

 

Κι’ αν η ψυχή μου

δακρυσμένη αναρωτιέται

και στις ευχές των αστεριών

παρηγοριέται,

για τους ανήκουστους

της οικουμένης θρήνους,

θα επιμείνω ταπεινά

να μαι, από κείνους.

[Ντζούνης Κωνσταντίνος]

Θαυμάσιο Αρτέμη, πάρα πολύ ωραίο!