Πέρα απο το Πέρας

[Ανδρέας Παλαιόσοφος]

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΑΣ

 

Θέλω να ξέρω προς τα που πρέπει να πορευτώ. Προς τα εκεί μήπως; Ναι, αυτό ο καθείς μας θαρρώ πως θέλει να το ξέρει.

Δύσκολα κι αβέβαια φαίνονται όλα απ’ κει, άρα κατά κει θα’ ναι. Το βλέπω το που, κάθε πρωί το βλέπω, είναι τόσο κοντά που μπορώ και να το αγγίξω. Σιμά στη πηγή. Να το, εκεί κοντά είναι, λίγο πιο πέρα από τη λήθη, λίγο πιο πέρα από τον αρμό, τον αχό του δέους.

Αρχίζω λοιπόν τη πορεία. Όλη μέρα αυτό κάνω, πορεύομαι. Και πάω …. και πάω …. ούτε καν ανάσα δε σταματώ να πάρω. Μετά βράδυ, παράξενα πως, αλλά σε βράδυ πάντα φθάνω, βουτηγμένος στης δυσφορίας τον ιδρώτα. Αποκαμωμένος βλέπω πως πουθενά μακριά δεν έχω πάει. Η ευφορία του πρωινού καταντά απόγνωση.

Ύστερα, απόλυτη ψυχική νηνεμία, μια θυελλώδης αταραξία που μοιάζει με σιωπηρή βοή αναμενόμενης καταιγίδας. Παραμένω ανύποπτος στα πάντα, σε πλήρη άγνοια. Δεν αναμένω τίποτα συνειδητά, δεν έχω ενοχές μήτε αναμνήσεις, σε τίποτα δεν μπορώ να αναπολήσω μήτε τίποτα να νοσταλγήσω. Δε ξέρω που βρίσκομαι μα ούτε καν με απασχολεί. Τίποτα δεν φαντάζει άγνωστο αλλά ούτε με όραμα μοιάζει ούτε με χάος.

Μα το θαύμα είναι ότι κάθε πρωί το βλέπω το που, πιο όμορφο από αυτό του χθες! Αλήθεια! Καμιά ανησυχία λοιπόν, στο επόμενο πρωινό θα τα καταφέρω, και δεν πρόκειται ποτέ να μην έρθει αύριο.

Εκείνο όμως που μου δημιουργεί υποψίες, είναι αν το πέρασμα παραμένει σταθερά εκεί που πρέπει, στο Βόσπορο. Ενώ το άλλο, το μεγάλο αίνιγμα το έχω παραμερίσει, προσωρινά δηλαδή. Δεν μου θερίζει πια το στάχυ του νου. Το στάχυ μου θα σμίξει με το στάχυ της την ενάτη μέρα, την άγια μέρα της εποπτείας ή όπως άλλοι τη λένε, μυθολογικά, και μέρα αποκάλυψης ή, υστερικά, και μέρα της δευτέρας παρουσίας.

Δεν θα λησμονήσω όμως ότι ποτέ δεν πρέπει να σταματήσω. Σταματημό δεν επιτρέπει ούτε η λάμψη του οράματος, ούτε η γητειά του δέους, ούτε ο αχός του χάους. Εκεί μέσα είναι η ύπαρξη του υποσυνείδητού μου κόσμου. Δεν θέλω να τον χάσω. Δεν θέλω τη νεκρική ανάσα της να πάρω.

                                                    Ανδρέας Παλαιόσοφος

[Δημήτριος Γκόγκας]

.....Με δυσκόλεψες!

[Παντελής]

είμαστε από πνεύμα και ύλη και τα δυο το ίδιο πολύτιμα.