ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

[Ανδρέας Παλαιόσοφος]

Το παράθυρο άνοιξα του μεγάλου γαλαξία μου

νηφάλια τότε φάνηκες σαν τ’ ολόγιομο φεγγάρι

κι αδιάντροπα ας σου στοιβάζω τα πάντα για αιώνες 

φώναξα, φώναξα φορτωμένη να φύγει η φωνή σου

φύγε μ’ όλα φωνή, μακρά από υποζύγια ανθρώπινα!

 

Σεις που σα τα αποδημητικά πουλιά πάλι φεύγετε για να ξανάρθετε

όποτε σας βολεύει, ίσως κι απρόσκλητα

πόσο ταξίδι αχόρταγα πετούμενα, την κουράζει  όλο αυτό                                                                                                το πήγαινε-έλα …… οι παλινωδίες   

                                                                                                                                                                                        

μήπως και δε σας χωρά το κοιμητήριο του χειμώνα της

ή ψάχνετε να βρείτε πιο βολικό μέρος για το ξεπάγιασμα;

Άθελα σας μου αφήνετε όλη την γλυκιά παγωνιά της

με ορμηνεύει σωστά με ποιους να τη μοιράζομαι.      

 

Γλάροι πάρτε σεις τη προίκα της, τα περιβόλια της θάλασσας

με τα κύματα που αυγατίζουν τ’ αμέτρητα ασπράδια της

που ασταμάτητα, συνειδητά στον προορισμό με συνοδεύουν

όχι, δεν είναι πάντοτε μια ευχάριστη διαδικασία μήτε ηδονική,

κοιμητήριο πιότερα βολικό από το φευγαλέο η νοητή υπόσταση, 

στο ξεπάγιασμα με τη γλυκιά παγωνιά, με τ’ αμέτρητα ασπράδια.                   

                                 Τώρα που έφυγες φωνή ώρα να κλείσω το παράθυρο .