ΣΙΣΥΦΟΣ

[Ανδρέας Παλαιόσοφος]

ΣΙΣΥΦΟΣ

Οι αιώνες φυλακισμένοι μέσα μας …. για να μη κυλά ο χρόνος

για να μη μετριέται τον στοιβάζουμε στη λήθη τον χρόνο ….

 

από ζωή σε ζωή όλο σπρώχνουμε το κατάφορτο σώμα

το σώμα μας με το σταρένιο της σώμα να σμίξουμε

κακοτράχαλα ορμάνια διαβαίνουμε και δύσβατα χρόνια

σα ζυγώσουμε στη απόκρημνη κορφή σ’ αντικρίζουμε

σα σε κώμα, σουλουπωμένη σε κουρελιασμένα σεντόνια

να σε δούμε αλλιώς δε μπορούμε μ’ αυτά που κουβαλούμε

διότι δεν είσαι κάτι, ας πούμε, ένα διαμάντι που λάμπει

καθώς δέσμιοι στα κουρσάρικα χούγια μας, λαφυροθήρες.

 

 

Μια ζωή στη ζωή σκαρφαλώνουμε – στην αστραφτερή κορυφή,

στο θαλπερό σου κήπο για το στερνό μας ξαπόσταμα  

το λογικό αποκούμπι για την αποσύνδεση

την ύστατη τράπεζα για την ύστατη κατάθεση,      

 

μα το απελέκητο εγώ μας άρνηση επίμονα προτάσσει

καθώς γεμάτοι άλογο ένστικτο κι όνειρο όρνεο                                  

από πάππο σ’ εγγόνι τ’ άπλυτο βιός μας φορτωμένοι

στη πλάτη μ’ ασκούς κρασί γεμάτους για πλάνη μέθη

με κούφια ορμή για τη κορφή,

 με ευχολόγια και βαρύτιμα τάματα.

 

 

Ποιός άραγε θα μας ορμηνέψει να μη ψάχνουμε

   άδικα για τα ασήμαντα, για μια τάχα προίκα ταμένη;

Πότες θα μάθουμε ότι ο Τρυγητής έτερον

  και ο Θάνατος εκάτερον; (ο μεν τη ψυχή, ο δε τη ζωή)

Ποιόν από τους δυο να  θέλουμε να ‘ρχεται πρώτα;

 

 

Εμείς ακόμη ταγή αναζητούμε, στη λογική της εύκολης λείας,       

 

κι όσο άγουρα κι όξυνα σταφύλια θα μας βρίσκει στον τρύγο,              

πάνω κει στη κορφή ακόμα θ’ ανεβαίνουμε, ανήμποροι υπνοβάτες,

και στη κατρακύλα πάλι, πέσιμο κι ανέβασμα ξανά, και ξανά

από τον πάτο πάλι ν’ αρχίζουμε μ’ ασκούς φορτωμένοι

με σύνεργα άσχετα, ασπρομάλληδες νέοι ….

….. άπειροι ορειβάτες ξανά, και ξένοι.