Ὅταν λέω: νὰ ἤμουν τώρα ἀρχαῖος Ἑλληνας, τὸ ἐννοῶ, ἀλλὰ ἀρχαῖο Ἑλληνόπουλο, ὄχι τόσων αἰώνων ὅσων μᾶς χωρίζουν ἀπὸ τότε!
Μὲ τὴ μαμά μου, μὲ τὸν μπαμπά μου...Ἄμ, τί, χούφταλο τῶν χουφτάλων;
Κι' ὅταν λέω: κάνω ταξεῖδι ἐπιστροφῆς, ἄχ! πάλι μὲ παρεξηγεῖτε, πάλι μὲ παρερμηνεύετε - σὲ καλό σας πιά! Σταματῆστε! Δὲν σᾶς ἐπιτρέπω.
Γυρνῶντας στὸ παρελθὸν, λέτε νὰ μὴν κολλοῦσα, δὲν ξέρω πόσους αἰῶνες, στὰ...παιδικά μου χρόνια, τουλάχιστον τὰ τότε, ποὺ μὲ συντρόφευε ἡ Διάπλασις τῶν Παίδων ἤ νἄθελα νὰ ξεφύγω ἀπὸ τὰ
![Εικόνα](http://i1183.photobucket.com/albums/x478/LOSCOCCOYANIS/PapandoniouZachariasKlinossophistis_zps78af8ad7.gif)
τοῦ Ζαχαρία Παπαντωνίου;
Εὔκολο τὄχετε νὰ λιποτακτήσεις - καὶ γιατὶ, παρακαλῶ; - ἀπὸ λογοτεχνικὰ κείμενα ὑψίστης ἀξίας κι' ἀνθρωπιᾶς, μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ γράφτηκαν γιὰ παιδιὰ μόλις τὸν περασμένο αἰώνα;
Μά, τὸ πρῶτο ποὺ θἄθελα, νὰ ἤμουν παιδὶ μὲ ἐγγυημένη Παιδεία, Μουσικὴ προπαντὸς, ἀπὸ τὴν Πολιτεία. Νὰ βιάζομαι νὰ μεγαλώσω,
νὰ μπῶ στὴν Ἀκαδημία Πλάτωνος, μαθητής. Ἤ στὴν Περιπατητικὴ, ἔστω μετὰ τὸν Μέγα Ἀλέξανδρο, νὰ μὴ λέει πὼς εἶχε δάσκαλο ποὺ δὲν εἶδα οὔτε στ' ὄνειρό μου ἐγώ. Σιγά!...
Πάντως πολλὰ χρόνια δὲν θἄθελα νὰ ζήσω. Τί μοῦ ἀπομένει; Νὰ διαβάζω σὰν παιδί, μήπως καὶ ξεγελάσω τὸν Χάρο π' ὅλο ἀπ' ἔξω τὸν βλέπω νὰ περνάει.
Ὅταν παίρνει παιδιὰ μοῦ ἔρχεται νὰ τὸν σφάξω.
Ὅταν παίρνει μεγάλους μοῦ ἔρχεται νὰ τοῦ πῶ:
Πρέπει να είστε μέλος του Ποιητική γωνιά για να προσθέσετε σχόλια!
Γίνετε μέλος του Ποιητική γωνιά