Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Εκεί ...

*

Των εμμονών μου το μαρμάρινo τοιχίο
το σμιλεμένου με του χρόνου το κοπίδι,
γκρέμισα κάνοντας τα νύχια μου λεπίδι
πήρα στα χέρια μου της μοίρας το ηνίο ...

Λούστηκα τις μενεξεδύ φωτοσκιάσεις
των δειλινών της μεταξένιας εσπερίας,
εν μέσω έκστασης και πλήρους ευφορίας
αυξήθηκαν των λογισμών οι διαστάσεις ...

Σε δυσθεώρητα αβυσσαλέα βάθη
στην αλαβάστρινη των Νηρηΐδων κρύπτη,
στου ειμαρμένου την Αχερουσία κοίτη
μέσα σε οράματα κτισμένα με χρυσάφι ...

Σε λόγγους άτεκτους και ιερούς δριμώνες
στων αδικαίωτων ψυχών το ορυχείο,
στων τσακισμένων καραβιών το ναυπηγείο
σε ατελείωτους ανέραστους χειμώνες ...

Όμως χρειάζεται τo είναι σου να χάσεις
και το εγώ σου ... γιά να με αναγνωρίσεις,
στις εκβολές του νου να με ζητήσεις ...
εκεί θα βρίσκομαι, κάθε που θα με ψάξεις ...

*

Παρέλυσα στο φίλημα της ταραντούλας, όμως είμαι ακόμα εδώ ...

Κάπου στον κόσμο ...
Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011, 09:00

Προβολές: 50

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 3 μέλη

Σχόλιο από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 4 Ιούνιος 2013 στις 0:45: *

Τα πρωϊνά της Άνοιξης τα μυρωμένα
συχνά με βρίσκαν στο κένο να ταξιδεύω,
αρχαίες θάλασσες και κόσμους να γυρεύω
αναβιώντας του νου τα ποθημένα.