Ψυχή τε και σαρκί

[Γεωργία Δρακάκη]

ΨΥΧΗ: Ξεκινώ από τις ρυτίδες του ουρανού και του χρόνου μόνη

και μέσα σε ρεύματα άπειρων ψυχών μπλεγμένη

Αστροπελέκια οι ψυχές  πάνω από σώματα που ενώνονται

ΣΩΜΑ: Ξεκινώ από δύο αφετηρίες  σα  δρομέας τρισκατάρατος

Ξεκινώ από το σώμα και εκκρίνομαι μελάτο στον κόσμο μου με ανάσες και κλάματα και ανάγκες ατελεύτητες

Ξεκινώ και  από τον Έρωτα των δύο και ντύνω την πνοή που μου έστειλε ο θεός ή η φύση

Δεν ξέρω  από θεωρίες, δεν ονειρεύομαι

 προορισμός μου η επιβίωση μέσα από τις εκάστοτε ζούγκλες

Θα σκοτώσω, θα γδάρω ζώα, θα αναστήσω παιδιά, θα θάψω νεκρούς, θα ανακουφίσω τους πόνους μου όπως όπως

Θα ακουμπήσω για ύπνο στο χώμα  

θα περπατώ σε όσα πόδια τύχει να έχω θα κρυώνω και θα ιδρώνω θα κλαίω με όσα σκουπιδάκια στέλνει ο αέρας στα μάτια

Ψ: Κι όταν συμβιώσουμε στο σάρκινο διαμέρισμά σου θα νοιαστείς για θεωρίες και ιστορίες και όνειρα

Θα τιμωρήσεις τους φόνους, θα εξευγενιστείς, θα περπατήσεις πάνω σε πόδια δύο και θα κλαις εξαιτίας της καρδιάς όχι του αέρα

Σ: Τον πόνο θα γνωρίσω κι εσύ ,μαζί μου, την ντροπή

Ψ: Ντροπή  για τις ανάγκες που εξακολουθείς να έχεις για νερό και κρέας για γυμνό και  πόλεμο

Σ: Και ζήλια που πάντα εγώ θα φαίνομαι στον κόσμο, εγώ, εγώ, η μισητή σου η βαλίτσα, Ψυχή, που λευκό τσαλακωμένο πουκάμισο σε κρύβω εντός μου

Ψ: Με ένα φόβο πάντα, με κρύβεις, ή μια ελπίδα μη σου φανερωθώ πάνω σε μια στιγμή δημιουργίας.  Οι νότες σου, σαρκίο, οι στίχοι σου, τα μπογιατίσματά σου με κουβαλούν και μοιράζομαι σε χίλια δυο κομμάτια.

Κουράζομαι

Σ:Κι εγώ πολύ

Συχνά αναγκάζομαι σε ζωή χωριστή από εσένα

Άλλο εσύ άλλο εγώ, λέω. Συχνά, μάλιστα, αναρωτιέμαι γιατί σε έχω τόσο ανάγκη. Εσύ θα έπρεπε να με είχες περισσότερη.

Με έχεις για μέσο σου, αλλά εγώ είμαι που πληρώνω τα εισιτήριά σου στο σύμπαν με τις σκέψεις που με βασανίζουν τα βράδια εξαιτίας σου

Ψ: Σου δίνω πνοή, είμαι οι επιθυμίες σου, είμαι οι αρετές σου και είμαι και ο νους. Είμαι εσύ, είμαι η αιώνια φλόγα που καίει μέσα από τα απομεινάρια σου στους ανθρώπους

Σ: Κι εγώ; Φθαρτό και παραγκωνισμένο, άσχημο στην τελική, ο χρόνος με φτύνει κατάμουτρα, με σκουριάζει, όσο εσύ πλουτίζεις από μνήμες κι ευχές.

Ψ: Μα πώς θα μπορούσα, πες μου, να πλούτιζα από Ουσία χωρίς εσένα να με ταξιδεύεις; Χωρίς το βάρος σου που σε καρφιτσώνει παραμάνα στο μπούστο της γης θα πέταγα πεταλούδα της νύχτας πάνω από νύχτες αιώνιες. Μαζί είμαστε σε όλα και σε ένα κυρίως μαζί. Μόνο μαζί.

Σ: Στον έρωτα, στον έρωτα, ψυχή μου.

Ψ: Μπορώ να ερωτευτώ βιβλία, τοπία, ήχους, πράγματα φαιδρά και ιδέες που αδυνατείς να συλλάβεις

Σ: Μπορώ να τρελαθώ με τη σάρκα, τα στήθη, τα ύψη, τα χείλια κεράσια, τις ηδονές, μπορώ να εθιστώ με ό, τι περιπίπτει στις αισθήσεις μου

Ψ: Μα με σώμα ανθρώπου ένα να γίνεις χωρίς εμένα δεν μπορείς

Σ: Μπορώ να εισβάλω σε αυτό σχεδόν παράνομα, μπορώ να ανοίξω τις πύλες μου για να δεχθώ ποταπά και νόστιμα κομμάτια σωμάτων

Ψ: Μα με σώμα ανθρώπου ένα να γίνεις χωρίς εμένα δεν μπορείς

Σ: Δεν μπορώ, δε θέλω, δεν το χρειάζομαι!

Ψ: Κι αν γίνεις μαζί μου ένα με σώμα άλλο, αν γίνουμε δύο σάρκες και δυο ψυχούλες, από τέσσερις μία, είναι πολύ σοφή η απόφαση διαιώνισης

Θα μιλήσεις για συνθήκες κρίσης για τα λεφτά σου και τις ανεργίες σου που εγώ προκάλεσα γιατί σε έκανα έξυπνο και ανταγωνιστικό αλλά εσύ βρέθηκες να υπολογίζεις κάθε  ώρα και στιγμή

Θα μιλήσεις για προβλήματα

Μα εγώ θα σου μιλήσω για την ιερότητα της διαιώνισης

Η φύση την έχρισε ιερή κι ο έρωτας τη γέμισε χάρες και ομορφιές

Σ: Και πάνω σε μιαν έκσταση, σε χορό μαγικό θα γεννηθεί ένα πλάσμα με σάρκα αρμονίας και σα βροχή  από πάνω θα στάξει το πιο ακριβοδιαλεγμένο πνεύμα και θα έχει τύχη και χαρές

Ψ: Και μόνο έτσι δεν καταλήγουμε ποτέ και πουθενά. Η

Η σάρκα που θα γεννήσεις θα έχει κομμάτια της σάρκας σου κι η νέα ψυχή θα είναι ξαδέρφη των ψυχών που την καλέσανε να σαρκωθεί στο νέο αίμα

Ναι, η νέα ψυχή θα θυμάται πως σαρκώθηκε χάρη στην ένωση δυο άλλων ψυχών και θα αγαπάει τις προγόνους της

Και το νέο σώμα θα διεγείρει τη μνήμη της νιότης των προγόνων

Όλες οι ψυχές, πρόγονοι κι επίγονοι ,συγκεντρωμένες στα σύννεφα, σου λέω, βρέχουν καταιγίδες

Κι άλλες γίνονται άνθη, άλλες κοχύλια και δεινόσαυροι, άλλες γίνονται άνθρωποι

Κι άνθρωπο σε φτιάχνει η ψυχή σου, όχι η σάρκα

Σ: Είμαι, αλήθεια, τρομακτικά τυχαίο, άθυρμα γονιδίων και ρίσκο εννιά μηνών στην κοιλιά μιας γυναίκας, είσαι, αλήθεια, ουρανόσταλτη αλλά δημιουργείσαι κι επί γης

Διαλέγεις, διαγράφεις, κτίζεις και δεν τελειώνεις ποτέ τα ταξίδια σου

Όταν ο χρόνος αποφασίσει να με λήξει και φύγω μέσα από τα σκουλήκια ή τις στάχτες επιστρέφεις στο γαλάζιο θόλο σου έτοιμη να ξαναπέσεις

Κι έτσι κάποιοι άνθρωποι κουβαλούν στα σωθικά τους ψυχές αρχαίες, άλλοι ψυχές νιογέννητες από τις ολοένα ανανεωμένες σταγόνες της βροχής που κλαίει κάποιος εκεί ψηλά

Μα εγώ, πάντα καινούργιο για αρχή, αλλά όχι αναγκαία παλιό για το τέλος-ο θάνατός μου δεν κοιτά τις ρυτίδες στο μέτωπο, πάντοτε

Ψ: Εγώ θάνατο δεν έχω, δεν με μπορεί ο θάνατος, τον τρομάζω.

Σ: Για τη ζωή είσαι γεννημένη, για τα τρελά της γκάζια. Ένα τρομακτικό ποδήλατο είναι ετούτη. Με ρόδα μπροστινή οδηγητή εσένα κι εμένα πίσω ρόδα αναγκαία. Με φως εκτυφλωτικό τον έρωτα να ανοίγει τους δρόμους και με κράνος τα όνειρα να προστατεύουν από τις λακκούβες του πόνου.

Ψ: Αναβάτες δυο. Μοίρα και άνθρωπος να κρατούν το τιμόνι κι αν γκρεμός εμπρός αυτοί το ξέρουν.

Σ: Αχ, έλα να ερωτευτούμε μαζί έναν άνθρωπο αναβάτη, έλα να αφήσουμε την ποδηλάτισσα μοίρα να κινήσει τα μυστήρια νήματα της αγάπης, έλα να θηρεύσουμε πράγματα αιώνια μια φορά ακόμα.

Ψ:  Και να μη σταματήσουμε ποτέ, φίλε μου κι εχθρέ μου, ποτέ, σε παρακαλώ.

 (το τελευταίο κεφάλαιο του πρώτου μου βιβλίου, 18 ντεσιμπέλ, εκδ. Άπαρσις)

 

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Πολυ ωραιο!!!

[Τάσος Π. Δασκαλάκης]

.

Ωραίο !!!!!!

[ΤΥΨΕΙΣ]

Μου άρεσε πάρα πολύ , θα με βοηθούσε πολύ αν ήξερα που να χαμηλώσω την φωνή μου διαβάζοντας το ....έτσι απλά για να δώ αν χαμηλώνω την φωνή μου στα ίδια σημεία με εσάς, που το εμπνευστήκατε και το  γράψατε !!!!

 

 

πάρα πολύ ωραίο !!!

[Γεωργία Δρακάκη]

πολύ όμορφα και τα δικά σας σχόλια...η φωή χαμηλώνει εκεί που λέγονται οι βαθιές αλήθειες του καθενός. Ίσως, λοιπόν, και να διαβάζεται όλο χαμηλόφωνα.