Φθαρτή ησυχία

[ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ]

Κοιτάς  στα μάτια το παιδί σου

στέκεται ορθή μπροστά σου ολόκληρη η ζωή

ένα χαμόγελο του έχει γιάνει την πληγή σου  

και καθαγιάζει τη φθαρμένη σου ψυχή

 

Ένα του νεύμα το χρυσάφι όλου του κόσμου

μια αγκαλιά του η πιο μεγάλη ευτυχία

μοσχοβολάει στο άγγιγμα του άρωμα δυόσμου  

το πρώτο κλάμα η πιο μεγάλη δοξασία

 

Στέκεις για ώρες το κοιτάς στέκει και ο χρόνος

Άγιο πνεύμα νοιώθεις κοντά σου στο πλευρό σου

οι γκρίζες σκέψεις σβήνουν σαν σπίρτο ξεχνιέται ο πόνος

το όνειρο έγινε ξανά ο σύμμαχος σου

 

Και ύστερα έρχονται οι πρώτες μέρες στο σχολείο

δίπλα στο σπλάχνο σου είσαι και εσύ γεια σας κυρία

να ταξιδέψεις απτην αρχή στης γνώσης το πλοίο

βλέπεις στον πίνακα τον εαυτό σου με μια κιμωλία

 

Δεν ξαναγύρισες από τη δουλεία σου ξανά κουρασμένος

γιορτή μεγάλη το μεσημέρι σε ένα τραπέζι

ότι και  αν έχεις στρωμένο πάνω είσαι ευλογημένος

η κάθε σου έγνοια σε μια τραμπάλα μόνη της παίζει

 

Μέχρι που ήρθε κάποια στιγμή τα μάτια να ανοίξεις

τα λόγια έσκιαξαν μια πλασμένη φθαρτή ησυχία

ποια να είναι η απάντηση και πιες ευθύνες μπορείς να κρύψεις

Γιατί; μπαμπά μου έπεσε κάτω  από την πείνα η Μαρία

[NO]

Δεν σχολιάζω, κλαίω. Αυτός ο λογαριασμός που είπε η Παυλίνα δεν υπάρχει;

[Nick Renito]

Και μόνο τον επίλογο σου  να είχες Χρήστο, αρκούσε να πω "Συγκλονιστικό!.."

Καλημέρα και καλό μήνα!..

[ΤΥΨΕΙΣ]

Χρήστο , δεν θα μιλήσω για το δράμα της επιστολής είναι πολλά τα δράματα γύρω μας , αυτό φυσικά δεν δικαιολογεί καμία  ψυχική ανοσία . προτιμώ να μιλήσω για το όμορφο ποίημα σου ....φίλε  ...έδωσες τις εικόνες που έπρεπε όπως έπρεπε !!! είσαι καλλιτέχνης ...

 

 

Μπράβο