Παραπονάκι

[Τσακίρη Χαρά]

Σου κρύβω ένα παράπονο μικρό
Που μοιάζει με λυγμό μέσα στην νύχτα
Μεγάλωσα, κι ακόμα να στο πω
Τα λόγια μου τα μπέρδεψα σα δίχτυα

Δεν είναι που δεν ήσουνα εκεί
Να ζήσεις τις πιο όμορφες στιγμές μου
Μα ούτε και που άφηνες κενή
Τη θέση σου σε όλες τις γιορτές μου

Δεν είναι ούτε που δε μου μιλάς
Συνήθισα μονάχη να μιλάω
Ούτε που στις κορνίζες δε γερνάς
Ενώ εγώ; Για κοίτα πως γερνάω!

Δεν είναι που στα μάτια μου κοιτώ
Και βλέπω πως εσένανε κοιτάζω
Ούτε που οι γνωστοί σου στο χωριό
Μου λένε πως απόλυτα σου μοιάζω

Δεν είναι που δε σ’ ένιωσα ποτέ
Αν ήσουνα περήφανος για ‘μένα
Μα ούτε που δε μου ‘δωσες καφέ
Να πιω πρώτη γουλιά μου, από ‘σένα

Δεν είναι που δε σ’ έπιασα αγκαζέ
Στο γάμο μου για να με παραδώσεις
Και ούτε που το επίθετο σου – ναι –
Τo κράτησα παρά τις επιπτώσεις

Να… είναι ένα παράπονο μικρό
Και άνευ σημασίας που στο κρύβω
Στον ύπνο μου δεν ήρθες να σε δω
Ποτέ! Ούτε μία φορά… για λίγο…

Στον άνθρωπο που μ' εφερε στη ζωη αλλά δε γνωριστήκαμε...

[Κατερίνα]

[astrojoggi]

Χαρα .... Ομορφια!

...και λιγο του ειναι...

[alter ego#--ξινή]

Δεν είναι παραπονάκι, είναι παράπονο Μεγάλο Χαρά όπως μεγάλο είναι και το Ποίημά σου!!

[Giorgos Parginos]

Χαρά μου.... Όσο περισσοτερο διαβαζω αυτά που γράφεις τόσο περισσοτερο θαυμάζω την ομορφιά του πνεύματος σου.... Και ζηλεύω τον στρωτο, απλό και τόσο παραστατικό τρόπο που γράφεις... Ευχαριστω και πάλι για την ευκαιρία που μου έδωσες να θαυμασω την ψυχή σου σε στιχάκια....