Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Λένε

Aπ' του χρόνου τις δαγκάνες
τίποτα άγγιχτο δεν μένει.
Λένε και τις "τραμουντάνες"
λίγο-λίγο τις σωπαίνει.

Λεν ακόμα πως τα πένθη
της ψυχής σου απαλύνει,
με την πέτρα του αλέθει
και την πιο βαριά οδύνη.

---

Αν τα παίρνει όλα σβάρνα
κι όπως λεν τα κάνει σκόνη
από τα δικά σου πλάνα
γιατί δεν μ' ελευθερώνει!
---

Λεν δε λεν απ' τ' αλεστήρι
δεν περνούν όλα εκείνα
που 'χουν την ψυχή σου φθείρει
και μπροστά σου βγαίνουν σφήνα.

Προβολές: 366

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 10 μέλη

Σχόλιο από τον/την Ειρήνη στις 19 Σεπτέμβριος 2012 στις 2:11: Μα γι αυτό το είπα κι εγώ

Ζήλεψα χαχαχαχαχα

Σχόλιο από τον/την ΑΝΔΡΕΑΣ ΣΟΦΟΣ στις 19 Σεπτέμβριος 2012 στις 2:15: Δηλαδή μου την έφερες?

Σχόλιο από τον/την Ειρήνη στις 19 Σεπτέμβριος 2012 στις 2:41: Νομίζεις ότι έχεις την αποκλειστικότητα να τη φέρνεις στους άλλους?

Μια φορά κι εμείς βγήκαμε από πάνω!!!

Καλό ξ-ημέρωμα!!!

Σχόλιο από τον/την Katia στις 19 Σεπτέμβριος 2012 στις 3:42: Α καλα.. Εσεις εχετε πραγματικα πολυ ορεξη!!! Εγω βρε ποτε θα παω στο κρεβατακι μου?

Ειρηνη.. αμα με διωξει ο παλιοχαρακτηρας, σε σενα θα 'ρθω.. γιατι εσυ φταις για ολα... Μουσιτσα!.. χαχαχαχα!!!!

Το "λενε" ... τα σπαει και απο μαστορια και απο νοημα!!! Κι ασε να λενε Ρηνακι μου. Εσυ εχεις δικιο.. οπως παντα αλλωστε!!!!!!

Φιλακια πολλλλλλα και καλο ξημερωμα τρελαρα μου!!!

Σχόλιο από τον/την Τάσος Π. Δασκαλάκης στις 19 Σεπτέμβριος 2012 στις 19:00: .

Εξαιρετικό το ποίημά σου !!!!!!!!!!!!

Θέλουν έαρ

Οι μεγάλες προβολές

Άμυαλου καιρού μας βηξ

Μα του χρόνου τ` αλεστήρια

Έχουν σήτες για μολύβια.

Δε φωνάζουν δυνατά

Δείχνουν βλάβες σαν βουνά

Και τα μάτια και η μνήμη

Φτιάχνουνε βλαπτομυκίνη...

Της αγάπης όμως πλάνα

Σαν στραβά αεροπλάνα

Ανυψώνονται απ` τη γη

Χάνουν την τρελή βοή...

Κι όπως βλέπουν δίχως κιάλια

Κάνουν χάζι τη φθορά

Των αιθέρων τη χαρά

Μεταδίδουν στην καρδιά...

Κι όταν θέλουν να μιλήσουν

Με τον έρωτα θ`αρχίσουν

Απ` τη μέθη των ανθέων

Νοιάζονται γι` αγέρα πλέον.

Μ` ολομέταξα πανιά

Να πετάξουν σφριγηλά

Σε διαλογισμούς και μόνο

Να βυθίζονται με πόνο...

Κι όταν τα βουνά ανθίσουν

Και το έαρ τους σκορπίσουν

Προσγειώνονται στη γη

Πάντοτε πρωί- πρωί!

Σχόλιο από τον/την Κατερίνα στις 20 Σεπτέμβριος 2012 στις 0:26: άστους να λένε , άστους να πουν ......

εσύ τα λες τα σωστά , τα σοφά και τα όμορφα!

απλά και ξεκάθαρα

χωρίς πολλά - πολλά!

τα σέβη μου !

Σχόλιο από τον/την ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ στις 20 Σεπτέμβριος 2012 στις 11:02: Καλημέρα Ειρήνη με τις υπέροχες εμπνεύσεις σου,ότι και να πω λίγο θα είναι,υπέροχη όπως πάντα.

Σχόλιο από τον/την Τσακίρη Χαρά στις 21 Σεπτέμβριος 2012 στις 9:12: Ειρηνη μου, κι εγω την ιδια απορία με 'σενα εχω!!!! Μόνο που εσύ την "έδωσες" περίτεχνα....ως συνηθως!

Σχόλιο από τον/την Celestia στις 22 Σεπτέμβριος 2012 στις 1:56: Ενα ακομη αριστουργημα δια χειρος Ειρηνης και για μενα τριανταφυλιας"¨.

Οποιος διαφωνει ειμαι εδω ετοιμη για να τον αντιμετωπισω!

Φιλακια τριανταφυλια μου!!!!!

Σχόλιο από τον/την Νίκος Ζορμπaδάκης στις 22 Σεπτέμβριος 2012 στις 14:54: Λένε...Ειρήνη!... κι εγώ λέω..ότι μας πρόσφερες αριστοτεχνικά, το ποίημα σου!...

Καλημέρα!...