Η ΡΗΣΗ

[Νίκος Δεσιμόνας]

 

Πρόβαλα πρώτα το κεφάλι απ΄ το σοκάκι,

κυνηγημένο αγρίμι από αόρατο εχθρό.

Ασθμαίνον δέμας διερεύνησα τα πέριξ

για ν΄ αποφύγω οποιονδήποτε γνωστό.

 

Διάβηκα γρήγορα του δρόμου το ποτάμι.

Κάθε ματιά ξωπίσω μαχαιριά.

Κίτρινα φύλλα προσκυνούσαν το χειμώνα

που ’ρχόταν βάρβαρα στην πόλη, στην καρδιά.

 

Στην πόρτα κοντοστάθηκα μήπως αδράξω

τη θέρμη από ξένια χνώτα εξουσίας.

Το πρόσωπο χαστούκισε με θράσος

φριχτό το σάλιο από φτύσιμο αγνοίας.

 

Και όμως μπήκα! Όπως κάθε μήνα στην ουρά.

Ανέμενα ψιχία όπως ο σκύλος

από τραπέζια να ριχθούν «ευσπλαχνικά».

Να νιώσω μέλος του συνόλου. Έστω Γραικύλος!

 

Τρεμάμενη η φωνή. Κόκκινες παρειές.

Ωσάν εγκληματίας σε μια δίκη παρανοίας.

Ξεστόμισα τη δύσκολη τη ρήση πάλι χθες:

«Παρακαλώ το επίδομα ανεργίας».

  

 

29-10-2005

Νίκος Α. Δεσιμόνας

 

[Ειρήνη]

Πολύ ωραίο με φινάλε που σπα κόκκαλα!!!

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Καταπληκτικο!!!

[Βαιος Μεταξογιεννης]

Τόση δύναμη και ένταση...και τόσο μεγάλες αλήθειες με δομή που αυξάνει την βαρύτητα του!!! Μπράβο σου!!!

[Τάσος Π. Δασκαλάκης]

.

Πολύ ωραίο !!!!!!

[Παντελής]

έστω δεν είσαι για μια ζωή στα αρχεία τους άχρηστος Νίκο, βαριά κουβέντα μα τη νιώθω στο πετσί μου..........

[Nick Renito]

«Παρακαλώ το επίδομα ανεργίας». Με τον επίλογο σου , τα λες όλα!..

Πολύ καλό!..

[Κατερίνα]

29-10-2005 το έγραψες;

εχουν υπερπολλαπλασιαστεί από τότε οι συμπολίτες μας που ζουν με το επίδομα Νίκο!

οι πρωταγωνιστές της παράνοιας που ζούμε

πολύ δυνατό

[NO]

Το συνάισθημα, η ντροπή και η ανάγκη έγιναν στίχοι. Στίχοι τώρα, γιατί αύριο θα γίνουν οργή και αγνάκτηση. Συγκλονιστικό ποίημα. Έζησα το συναίσθημα μέσα από τους στίχους "ζωντανό".