Οι φίλοι σου

[Λουκάς Λιάκος]

Το πιστεύεις;
Τώρα ξεκινώ σιγά σιγά να παίρνω
έντονα χρώματα και συμμετοχή
σε αυτή τη μαγεία που εσύ
πρόσφερες απλόχερα για τόσα χρόνια.
«Τρέχουν τα γέλια σα μύξες
άλατα στα ρουθούνια
το παιδί είναι με βήχα
κρυωμένο
όπως είμαι και γεννιέμαι
με πυρετό
στην αγκαλιά της μάννας.»
Εσύ,
μια φορά εσύ
οι φίλοι σου ήταν λίγοι
μα μαρτυρούσαν για σένα
μια φορά εσύ
σε γνωρίσαν κι άλλοι χτυπώντας σε
συγκαταβατικά στη πλάτη όπου είχε ραγίσει
με πόσο βάρος σε κάρφωναν στη πέτρα
μύριζες χορτάρι
μύριζες θειάφι
μιλούσαν για σένα
ως που έπιαναν μούχλα.
Αυτοί
ολοστρόγγυλοι και πλαδαροί
αίσχος μέχρι να πεθάνουν
σε ένα διαφορετικό φως κρύβουν
κάτι περισσότερο
τη ζωή του σκύλου,
ευχαριστώ με ένα νεύμα
για αυτή τη δολοφονία.

[Κατερίνα]

οι φίλοι σου ήταν λίγοι
μα μαρτυρούσαν για σένα

 

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[Παντελής]

δεν είμαι εγώ αυτός που κυνηγάτε,

άγνωστη η οδός κι αριθμός μη με ρωτάτε......

 

καληνύχτα φίλε μου το στιχάκι δε το θυμάμαι με ακρίβεια.

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Πολυ ωραιο!!!

καλησπερα

[Katia]

Κατ αρχην να πω οτι μ' αρεσει ο εντονα προκλητικος σου λογος!!!!

Μια δευτερη αναγνωση, την καταλληλη ωρα, θα μου επιτρεψει να το δω και σε βαθος...

Καλησπερα και καλη χρονια Λουκα! Καλως μας ηθρες!