Διχασμένη πεταλούδα

[ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ]

 

 

Γεννημένη μες στην στάχτη στις προπέλες της ζωής

βουτηγμένη μες στο ψέμα δάκρυ άσπλαχνης βροχής

ψάχνοντας να βρεις το αστέρι να σου γιάνει την πληγή

ματωμένο περιστέρι πάντοτε σε  ακολουθεί

Στα βουνά κουρνιάζει ο πόνος στα λιβάδια η σιωπή

στου ουρανού τα σάπια δίχτυα μπλέχτηκε μια  προσευχή

σύννεφα αρματωθήκαν και φυλάκισαν ευχές

σκόρπισαν με τον αγέρα πληγωμένες ιαχές 

 

Διχασμένη πεταλούδα που δεν ξέρεις που να πας

από τη μια μεριά κοράκια από την άλλη ο βοριάς

σου τον κρύψανε τον ήλιο σου λιμάραν τα φτερά

μόνη και έρημη  γυρεύεις δρόμο για την λευτεριά

 

Ταπεινή δροσοσταλίδα της πατρίδας εμμονή

βολοδέρνει σε υφάλους άχρωμη μαρμαρυγή

απροστάτευτη ανάσα το κορμί σου προσκυνά

χάθηκε μες τα σοκάκια σε θλιμμένα δειλινά

Άγγελοι περιδιαβαίνουν σε εικόνες σκοτεινές

έχουν κουρασμένο βλέμμα και απόκρυφες στολές

μπερδεμένη νοσταλγία σέρνεται και αγκομαχά

ψάχνει να βρει την ελπίδα σε κρυμμένα μυστικά

 

[Κατερίνα]

έτσι Χρήστο!!!!!!!!

 

μού άρεσε πολύ το μήνυμα και το ποίημα!