Σκουριά και όνειρα …

[ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ]

*

Σκυφτός  εργάζεσαι  κι  ώρες   ατέλειωτες 

κτυπάς  αμίλητος  το  ματσακόνι ,

όλος  ο  κόσμος  σου  άλμυ  και  σίδερο

ένα  μονόπρακτο  που  δεν  τελειώνει .

 

Όνειρα  που` χτιζες , κάστρα  που  ρήμαξαν ,   

χλωμά  φαντάσματα  του  χθες  οι  σκέψεις ,

κι  ήρθε  το  σήμερα , άλυκο  σάβανο ,  

μα  πως  το  όραμα  να  παραβλέψεις ;

 

Ψυχή  και  σώμα  μου , ματιά  μου  πύρινη ,

κάθε  σου  κίνηση  μια  αυταπάτη ,

ορμές  και   πάθη  μου , του  νου  εκτρώματα ,

κι  όσες  αγάπησα , άγνωστα  κράτη .

 

Σκουριά  και  θάλασσα , εχθροί  μου  μοιάζουνε ,  

τρώνε  τις  σάρκες   μου  και  τις  στιγμές  μου ,

κι  έτσι  θεριεύουνε  και  ξαναγίνονται ,

θεές   που  λάτρεψα  και  μαγισσές  μου .

 

 

* * *

 

 

Παρατηρώντας  τον  οποιοδήποτε  χώρο  στο  κάθε  καράβι  μπορείς  εύκολα  να  καταλάβεις  ποιοι  ήταν  οι   προηγούμενοι  που  πέρασαν  πριν  από  εμάς . Μπορείς   να  διακρίνεις  τον  μερακλή  και  τον  καθαροδούλη  , από  τον  τσαπατσούλη  μπαρκαρούτσο .

 

Αραιά  και  που  κάποια  ιδιοφυής  πατέντα , άξια  για  βραβείο , καλύπτει  κάποια  περιστασιακή  ανάγκη  του  πλοίου  με  τρόπο  αξιοπρόσεκτο  και  αξιοθαύμαστο . Στα  παλιά  πλοία  συναντάς  συχνότερα  κάθε  λογής  ιδιοκατασκευές . Η  δουλειά  του  μαγκιόρου  ξεχωρίζει  ανάμεσα  στις  άλλες , όπως  η  μύγα  μέσα  στο  γάλα,    από  του  ατζαμή  και  του  κακοτεχνίτη .

 

Οι  καμπίνες , ειδικά  του  πληρώματος , είναι   κυριολεκτικά  καταταλαιπωρημένες , έχοντας  υποστεί   την   φθοροποιό  διαδικασία    εναπόθεσης    της  προσωπικής  σφραγίδας  του  κάθε  τυχάρπαστου  ναυτεργάτη  της  εκάστοτε  πατρίδας .      

 

Μπουλμέδες  γεμάτοι  με  τρύπες  και   σημάδια  , άλλα   φανερά  και   άλλα  σβησμένα  με τον  καιρό . Καμμιά  φορά   στο  πίσω  η  στο  κάτω  μέρος  των  συρταριών  είναι  χαραγμένο  το  όνομα  και   η  χρονική  περίοδος  της  θητείας  του  ναυτικού  που  φιλοξενήθηκε  στην  συγκεκριμένη  καμπίνα .

 

Άλλοτε  δίπλα  στο  όνομα  του  θα  δείς  και   κάποιο  άλλο  , γυναικείο …   ακόμη  και  το  όνομα  κάποιου  πόρτου , μάζι  με  την  κλασσική  ραγισμένη  καρδιά , την  τρυπημένη  από  στιλέτο   που   στάζει  αίμα   και  μία  λέξη  μόνο … amor , love , mahal  …

 

Χρόνια  τώρα  ,  μια  σκέψη   αποτελεί  τον  θεμέλιο  λίθο  του  πνευματικού  μου  οικοδομήματος  περί  των  σχέσεων  πλοίων  και  ναυτικών .   Η  φευγάτη   σκέψη - που  αν  και   θα  σας  καταθέσω ,  δεν  σκοπεύω  δογματικά  να  επιμείνω  για  την  ορθότητα  της  , ότι  ο  ίδιος  o  εαυτός   μας  - και  όχι  το  φθαρτό  υλικό  σώμα  μας  αλλά  η  ψυχή  μας   η  ίδια - δεν  φέυγει  ποτέ  από  το  πλοίο  μας , μα  βρίσκεται  εκεί . Και  θα  βρίσκεται  για  πάντα  εκεί . Και  θα  είναι  για  πάντα   ένα  κομμάτι  του . O  ταυτισμός  στην  ανθρώπινη  φύση είναι  ενδιάθετος , βιολογικός  .

 

Όπως  το  ίδιο  πιστεύω  ότι  συμβαίνει  και  με  όλους  τους  υπολοίπους   όσους  σχετίζονται  με  καποιο  τρόπο  μαζί  του . Το  εσώτερο  είναι  μας   δεν  φέυγει  ποτέ  από  το  πλοίο . Ακόμη  και  όταν  ξαμπαρκάρουμε  , ένα  κομμάτι   μας  παραμένει  για  πάντα  εκεί . Η  υπαρξή  μας  βρίσκεται  κατακερματισμένη  και  διάσπαρτη  στα  μήκη  και  τα  πλάτη  όλης  της  γης  εγκλωβισμένη  στο  σκαρί  του  κάθε  πλοίου  που  περάσαμε , μαζί  με εκείνη  του  ναυπηγού  και   του  κάθε  τεχνίτη  της   γυάρδας  που  χτίστηκε . Kαι  παραμένει  εκεί  , εως  εκείνη  τη  στιγμή   …Έως  εκείνη  την  στιγμή, εκείνης  της  ημέρας  ,  που  το  καράβι  μας   νικημένο  από   την  άνιση  μάχη  με  τον  πανδαμάτωρα  χρόνο , θα  παραδώσει  ολοκληρωτικά  το  πνεύμα  του  στον  καλό  Θεό  των  κουρασμένων  καραβιών.

 

Έως  το  τέλος  του  χρόνου ...     

 

 

* * *

 

 

 

Όταν  ζεις  με  φαντάσματα , πάντοτε  ψάχνεις  για  εκείνη  την  αλήθεια  που  θα  σε  λυτρώσει ...

 

Από  Ταρραγκόνα - Ισπανία , Παρασκευή  11  Μαίου  2007  

εως  Τετάρτη  18  Ιουλίου  2007 , εν  πλώ  για  Σάντος - Βραζιλία

 

 

[ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ]

*

Σας  ευχαριστώ  πολύ  και  ιδιαίτερα ...γά  το εύωσμο  στίγμα  σας ...