μια ερημη ζωη σε ενα σπιτι μονάχος

να ψαχνεις απαντησεις σε πολλα μα 

να μην μπορεις να καταλαβης πια τιποτα

μια ζωη πια βασανο και απελπισια

μια ζωη ακινητη και νεκρή

διχως ζωη διχως σφυγμο

νεκρη 

ψαχνω απαντησεις ψαχνω την χαραμαδα

που το φως περνά και με ζεστενει

μα δεν την βρισκω μια ερημη ζωη χωρις 

ανασα χωρις μελλον

μια ερημη ζωη σε ενα σπιτι μονάχος

να ψαχνεις απαντησεις σε πολλα μα 

να μην μπορεις να καταλαβης πια τιποτα

μια ζωη πια βασανο και απελπισια

μια ζωη ακινητη και νεκρή

διχως ζωη διχως σφυγμο

νεκρη 

ψαχνω απαντησεις ψαχνω την χαραμαδα

που το φως περνά και με ζεστενει

μα δεν την βρισκω μια ερημη ζωη χωρις 

ανασα χωρις μελλον

το αδιεξοδο της καρδιας σου μην το κατακρυνεις

η αγαπη οσο και να θες να την γνωρισης αυτη θα φευγει

πως θα βρεις γαληνη αν ψαχνεις στα επιφανειακα της

ψαξε στα βαθυτερα εκει που ουτε το φως δεν φτανει

στα σκοταδια της ψυχης σου υπαρχει ο δρομος που φτανεις μα ποτε δεν νιωθης ο δρομος που πρεπει μα διαβεις μα δισταζεις χωρις να ξερεις τον λογο 

μονο αν αφησης την ελπιδα και το θαρρος θα βρεις 

αυτο που ξεκινησες να βρεις μια αγαπη που…

το αδιεξοδο της καρδιας σου μην το κατακρυνεις

η αγαπη οσο και να θες να την γνωρισης αυτη θα φευγει

πως θα βρεις γαληνη αν ψαχνεις στα επιφανειακα της

ψαξε στα βαθυτερα εκει που ουτε το φως δεν φτανει

στα σκοταδια της ψυχης σου υπαρχει ο δρομος που φτανεις μα ποτε δεν νιωθης ο δρομος που πρεπει να διαβεις μα δισταζεις χωρις να ξερεις τον λογο 

μονο αν αφησης την ελπιδα και το θαρρος θα βρεις 

αυτο που ξεκινησες να βρεις μια αγαπη που…

Ο ηλιος ψιλα αγναντευε

τα βράχια,

χρησίζανε στου

φωτός τα παιχνιδίσματα

σαν τα μάτια σου καθώς

με κοιτούσες ολο αγάπη

Μην με κοιτάς με τοσο αγαπη

φοβαμε το φώς το δυνατό

μην με τυφλώση δεν ξερω αν θελω 

αγαπη η συμπονοια

κατι με φοβίζει

ανάμεσα σε αυτα τα δυό

Κοίτα ψηλα στον ουρανό

και γω θα δω μεσα απο τα μάτια σου

αν τελικά αγαπη ειναι στην καρδιά σου

μηδέ συμπόνοια στην…

ενας κοσμος αληθινος 

μα και ψευτικος

αντικατροπισμος ενος καθρεπτη

καθως σε κοιτουσα να αγγιζεις

τα μαλλια σου

να σε αγγιξω τιποτα αλλο!!!!

σε ποιο κοσμο να σε βρω;

σε ποιο κοσμο να σε αγγιξω;

τα μαλλιά σου να χαiδεψω…

την ζωή μην την κοιτάς

καθώς περπατάς στο μονοπάτι

που χαραξες

μην χαραμιζεις τον οποιο

πολυτιμο χρονο σου εχει δοθεί

μια ανασα παρε και διάβα το άγνωστο

που διαβένης τοσο…

Άσπρος γάτος 

σαν Χιόνι λαμπερός

στον ήλιο εκαθόταν

όμορφος πολύ μου

έκανε ,και σπίτι μου 

τον πήρα 

Ενας γάτος όμορφος

στο περβαζι τεντωνοταν

με ματια μπλε τον 

ουρανό τον έβλεπε 

και  ολο χασμουριώταν

Ενα γάτος ολοασπρος

σαν χιόνι λαμπερός

στο σπίτι μου τον πήρα 

να ζήση σαν γαμπρός

Αφιερωμένο στον ομορφο μου γάτο 

Χιονη

μια καθημερινοτητα

την ζω πραγματικά

ξυπνω γυρνω υπαρχω

στις κουζινας μου

τα ιδια τετραγωνικά

μια καθημερινοτητα

κουραστική και βαρετη

νιωθω…

του ηλιου ομορφιά το φως του

της γης πανδεσία των χρωματων

λουλουδια ευωδιάζοντα στο φώς

ΘΕΕ μου ποσο ομορφια μας χαρισες

που να πρωτοκοιτάξω πες μου

πού να πρωτομυρίσω 

που να πρωτοαισθανθώ

που να πρωτοαγγίξω

η ομορφια  σου με λουζει ολοκληρωτικά

περιπατώ στον καμβά των λουλουδιων

μυρωδιες αγριολουλούδων,με ζώνουν

χρωματα λαμπιρίζοντα στα ματια μου αστραφτουν

των εντομων οι ανοιξιατικες…

σε μια καρεκλα καθομε βουβός

το βλεμμα καρφωμενο 

στον καθρεπτη 

ολες εικονες  οι ιδιες

τιποτα δεν  αλλαξε

σε μια καρεκλα καθιμένος

το είδωλό μου βλεπω

μα δεν το αναγνωριζω

απορώ μελαγχολω

ολες οι εικονες ιδιες 

εκτος απο εμενα

τρομος,αναφιλητά

σε μια καρεκλα καθιμένος

το βλεμμα στο πατωμα καρφωμενο

τωρα ολα μου φενοντε  τα ιδια 

το προσωπό μου δεν υπαρχει

ενας…

ποσα πολλα θα ηθελα να πραξω

να ζησω να γευθώ να προλαβω

η ζωη στον χρονο τρεχει

με προσπερνα σαν το φως

που ψαχνει δρομους

να διαβεί

ποσα πολλα θα ηθελα να κανω

να τα χαρώ να τα απολαυσω

ο χρονος την ζωη την πιεζη

την λιγοστευει μερα με την μερα

σαν το φως που το διαδεχετε το σκοτος

σε ενα αεναο παιχνιδι

ποσα πολλα θα ηθελα να μαθω

να γνωρισω να ερωτευθω

τον χρονο μου μακαρι να…

βλεπω τον ηλιο καταματα

χορτενω το απλετο φως του

σβηνω καθε θυμηση του σκοτους

το φως μου δινει ζωη

βλεπω καταματα τον ηλιο

το φως ποναει τα ματια

σβηνω καθε θυμηση του σκοτους

το σκοτος ποναει στην ψυχή

βλεπω καταματα τον ηλιο

χορτενω το φως 

χορτενω την ψυχή μου

σβηνω καθε θυμηση του σκοτους

 τωρα ζω 

τωρα υπαρχω

τωρα ελπιζω

βλεπω καταματα τον…

μηπως νιωθεις τον φοβο μεσα σου;

αυτο που μας πουλανε

τοσο βρωμικο τοσο σκοτεινο

μηπως νιωθεις την αδικία να μας τυλιγει;

ενα αισθημα ανασφαλειας τοσο κρυο τοσο παγωμενο

ενα κρυφο αισθημα ελπιδας παντα μεσα μου υπηρχε

τοσο δυνατο που επισκιαζε τα παντα 

ακομα και το πιο σκοτεινο και αχρωμο κοσμο

δεν ξερω το μελλον

δεν ξερω το παρον

δεν ξερω το παρελθον 

ολα ειναι αλληλενδετα 

και μας…

μια πεταλουδα όμορφα πετά

τον ηλιο στα φτερα αντανακλά

ενα αερακι τοσο γλυκά φυσά

το προσωπό μου όμορφα το χτυπά

μια γλυκια μυρωδια ανοιξιατικων

λουλουδιων πιο περα ευωδιά

το πρωινό φως ζεστό με αγαλλιά

και εγω νιωθω τοση ομορφια

μια πεταλουδα όμορφη πετά

χρωματα ιριδιζοντα εκτυφλωτικά

θεέ μου που κρυβεις τοση ομορφιά;

το χορταρι πρασινο όμορφα μυριζει

σαν θαλασσα σαν κυματα στον αερα…

ζεστο το φως με ελουσε

η καρδια μου ζεσταθηκε επιτελους

σε ενα παγκακι καθισμένος

αναπολώ ξεχασμενες μνημες

δεν γνωριζω πια

που και τι κανεις

ελπιζω μονο η μοιρα 

να σου φερθηκε καλά

κοιτώ ψηλα το ζεστο φως

το προσωπό μου γαλήνιο

η ζωη γυρω μου ομορφα 

μου μιλαει με τους δικους 

της ηχους

κλεινω τα ματια και αναπολω

μνημες σφραγισμενες σκοτεινές

που λουστηκαν στο…

το λιμανι της ελπιδας εχαθη

βαρυ το πεπλο της ομιχλης

εκαλυψε το φως

σαν την ψυχη στον αδη

άχαρη η ελπιδα πλεον μοιαζη

ο θανατος ηταν γρηγορος

ακαριαίος χωρις δισταγμό

ποτέ δεν ενοιωσα 

τοσο χαμένος και αψυχος

τα σκοτεινά μονοπατια

της αμφιβολίας

με κυριευσαν 

ο φοβος κυριαρχος 

εγινε στο μυαλο μου

αφησα πισω την ελπιδα

σε σκοτεινά πλεον

μονοπατια…

περιπατον έκανα στην  ακρη του γυαλού

μιαν θυμηση επερασε στιγμιαια απο το μυαλο μου

σε αυτον τον βραχο συναντηση ειχα χρονια πίσω

η αμμος σχεδόν τον ειχε καλυψει

σαν τις μνημες που ειχαν σβηστεί

μα αρκεί ενα άγγιγμα μια ματιά 

να ερθουν οι εικόνες

εδώ σε αυτο τον βραχο

καποιες μνημες ειχα απο χρόνια παλιά

στεκομουν και έβλεπα 

εμπρος μου τις εικονες

ας εισουν εδω τώρα

στο δικο μας…