Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Ιστολόγιο του/της Santana (85)

Σχεδόν αγγίξαμε το τέλειο....

Πόσο χρόνο χάσαμε,
να τρέχουμε πίσω
από μια αυταπάτη,
ψάχνοντας απεγνωσμένα
να βρούμε μία διέξοδο,
σε αυτά που καίνε
τις καρδιές μας...

Εσύ και εγώ
μείναμε μόνοι,
να ονειροπολούμε
το τέλειο, αφού
και οι δύο, σχεδόν
το αγγίξαμε,
και τώρα το μόνο
που απέμεινε είναι
η ανάμνηση,
ότι το μυαλό μας
κάποια στιγμή,
μπόρεσε και συνδέθηκε.

Προστέθηκε από τον/την santana στις 27 Νοέμβριος 2008 στις 11:30 — 5 σχόλια

Η ηδονή της σκέψης...

Ήρθε η ανατροπή,
για ότι πιστεύουμε
και πιστέψαμε,
απ' την συγκίνηση αυτή,
που κάθε στιγμή
μας συγκλονίζει…

Δεν κάναμε ούτε ένα
βήμα πίσω,
αλλά αγκαλιάσαμε
τον πόνο μέσα
από την ηδονή της σκέψης….

Αν έχω κάνει λάθος
θα φανεί την
επόμενη μέρα που θα ρθή,
εκεί που μας έκοψε
το χθές στα δύο,
ήρθε να μας ενώσει πάλι,
πιο δυνατά από πριν.

Προστέθηκε από τον/την santana στις 25 Νοέμβριος 2008 στις 13:00 — 5 σχόλια

O χρόνος αποσιωπά εσώκλειστος...

Παρέμεινα δίπλα σου
να ξεχωρίζω τα βλέφαρά σου,
κι ας ήξερα ότι δεν μπορώ
να σε φτάσω, αιματοβαμμένος
ο χρόνος αποσιωπά εσώκλειστος,
σε μια τυφλή αναπαράσταση
με αφανείς νεκρούς ήρωες,,,

Τι θα πεις πριν πλαγιάσεις,
ότι μίκρυνε ο κόσμος πάνω
και κάτω από τα πόδια σου,
πως δεν υπάρχει γη, υποχώρησε
και αντίκρισες το πρόσωπο
της αγάπης μας αληθοφανές,
σε όλη την κρυφή του έκταση.

Προστέθηκε από τον/την santana στις 21 Νοέμβριος 2008 στις 11:22 — 5 σχόλια

H υπομονή μυστήριο και αλήθεια....

Πιο πολύ ζεστάθηκα, από την
ζωηρή ματιά σου, που
απλώθηκε επάνω μου
και με συγκλόνισε σύγκορμα…

Από τώρα και έπειτα,
μπορώ να έχω τα χείλη σου
σαν ζωγραφιά μπροστά μου,
μια ανείπωτη χαρά να
σκιαγραφείται στον ορίζοντα,
αφού η υπομονή μου για σένα
γίνεται μυστήριο και αλήθεια.

Προστέθηκε από τον/την santana στις 19 Νοέμβριος 2008 στις 10:30 — 6 σχόλια

Ελέγχεις τα συναισθήματα....

Τι θα απομείνει
από την δυνατή μας
σχέση,
όταν εσύ μπορείς
να ελέγχεις τα
συναισθήματα,
και εγώ, είναι
αδύνατο να το κάνω
αυτό, συνειδητά…

Μια ισχυρή διαταραχή,
μπορεί και μας κρατάει
ακόμα σε κάποια ισορροπία,
προτού έρθει η αστάθεια
και το τέλος πλησιάζει.

Προστέθηκε από τον/την santana στις 14 Νοέμβριος 2008 στις 12:11 — 5 σχόλια

Πόνος ολοσχερής...

Σκύψε πάνω από την
αγάπη μας και δες,
πόση ανάγκη χρειάζεται
να ζωντανέψει και πάλι,
αυτοπυρπολήθηκε και αποζητά
να νιώσει, ότι δεν πρόλαβε.
από την αρχή..

Θα γυρνάμε γύρω από
την ίδια ηδονή ξανά,
αυτούσιος ο πόνος
ζητάει να απορροφηθεί,
με μια κίνηση ολοσχερής.

Προστέθηκε από τον/την santana στις 14 Νοέμβριος 2008 στις 11:00 — 6 σχόλια

Ψυχικές δονήσεις...

Kάποτε που η εικόνα σου
άγγιζε τα σύνορα
της φαντασίας, μέσα από
κόκκινο φόντο, απλώνονταν
όλες σου οι αισθήσεις,
δεμένες με τις ψυχικές
μου δονήσεις..

Έπρεπε τότε που
υπήρχε η έντονη έλξη
να είχες έρθει,
την εποχή που
οι κρύες μέρες
είχαν απομονώσει
κάθε μου λογική,
τότε που ήταν παγιδευμένη
μόνο για εσένα..

Προστέθηκε από τον/την santana στις 14 Νοέμβριος 2008 στις 10:30 — 6 σχόλια

Πιασμένοι από την ίδια αναζήτηση....

Άν ζητήσεις και άν
νιώσεις την ανάγκη
να έρθεις κοντά μου,
θα είναι μια δύσκολη
απόφαση και από τους δύο,
να σύρεται η ελπίδα
ματωμένη από την
ατέλειωτη προσμονή..

Είμαστε και οι δύο
πιασμένοι από την ίδια
αναζήτηση, έρμαια
κλεισμένη η όψη σου,
να έχει υποδουλωθεί
και να υποχωρεί σε
μεμονωμένες αφoμοιώσεις.

Προστέθηκε από τον/την santana στις 13 Νοέμβριος 2008 στις 9:30 — 7 σχόλια

Παίρνω ελπίδα να αναπνέω

Αν δεν υπήρχες εσύ
πόση παρανόηση
θα είχε πλημμυρίσει
την ζωή μου,
μια ακατάπαυστη
και υπόκουφη τρέλα...

Πάρε την δύναμη μου
και αποστράγγισε
όση ενέργεια
μου απέμεινε,
για να παίρνω ελπίδα,
και να αναπνέω άλλη
μια μέρα, με την σκέψη σου.

Προστέθηκε από τον/την santana στις 12 Νοέμβριος 2008 στις 12:05 — 5 σχόλια

Στο κέντρο του απείρου...

Μια διέξοδος μου απέμεινε,
να μπορέσω να ξεφύγω
μαζί σου ως τα αστέρια,
να ταξιδέψουμε σιωπηλά
μέχρι το κέντρο του απείρου…

Ξέρω ότι τα χείλη σου
διψάσανε να περιμένουν
μια άπιαστη σκιά, που
περιφέρεται γύρω σου,
να έχω την καρδιά σου
μες στα χέρια μου, και
να μην μπορώ να σε αντικρίσω.

Προστέθηκε από τον/την santana στις 11 Νοέμβριος 2008 στις 13:25 — 4 σχόλια

Μέσα στο ατέλειωτο σκοτάδι...

Πάρε την πνοή μου
να σου κρατάει
συντροφιά, μέσα
στο ατέλειωτο σκοτάδι,
όταν κανείς δεν θα είναι
κοντά σου
να σου πιάνει το χέρι..

Μπορείς να με ζεσταίνεις
με τη ματιά σου,
όταν την καρφώνεις
και περιμένεις με αγωνία
να γράψω οτιδήποτε,
που πιθανόν να δυναμώσει
την αγάπη μας.

Προστέθηκε από τον/την santana στις 11 Νοέμβριος 2008 στις 11:00 — 5 σχόλια

Ενδόμυχη συνεύρεση....

Μη χρησιμοποιείς

το άγγιγμα που σου

εμπιστεύθηκα,

στις άπιαστες στιγμές

που φθάσαμε

και φθάνουμε κάθε στιγμή,

όποτε η συνεύρεση

πραγματοποιείται ενδόμυχα,

και είσαι σίγουρη

πώς είμαι κοντά σου..

Μπορεί να μην πιστεύεις

σε εμένα πάντα

και κάποιες φορές

να βρίσκεσαι ένα βήμα

πρίν το τέλος,

και τότε μάταια μπαίνουμε

σε ένα πόνο βαθύ,

χωρίς να υπάρχει κάτι

να πιαστούμε

και να μας σώσει,

εκείνη… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την santana στις 7 Νοέμβριος 2008 στις 10:34 — 4 σχόλια

Αστάθεια με ακυβερνησία του μυαλού...

Μέ ένα σου βλέμμα που
δεν γνωρίζει τέλος και αρχή,
σε μάγεψα και
ύστερα με υπνώτισες …

Αν ήξερες που θα
καταλήξει η αίσθηση αυτή,
δεν θα έμπαινες στην
διαδικασία να με
απειλείς, μήπως και έτσι
έρθεις πιο κοντά μου…

Είμαστε συνειδητά ταυτισμένοι,
μα η απρόσμενη
αστάθεια με ακυβερνησία
του μυαλού, παίρνει
απρόβλεπτη κατεύθυνση
και ταπεινώνει την επαφή μας.

Προστέθηκε από τον/την santana στις 6 Νοέμβριος 2008 στις 11:14 — 4 σχόλια

Χωρίς δύναμη διαφυγής

Κλείσε τις αισθητήριες πύλες
του ανέραστου ένστικτου
και αισθάνσου την απόλυτη
ηρεμία, να είμαστε ενωμένοι
σε αδιάσπαστο κλοιό,
χωρίς να έχεις την παραμικρή
δύναμη διαφυγής...

Τότε θα νιώσεις την
έκτη αίσθηση που σου
εμπιστεύτηκα, και ο έλεγχος
του νου μας, θα πρέπει να μπει
στο περιθώριο και να είμαστε
μόνοι, πιασμένοι με το κενό.

Προστέθηκε από τον/την santana στις 5 Νοέμβριος 2008 στις 14:30 — 4 σχόλια

Να γυρίσουμε στην αρχή είναι αδύνατον...

Τα ίχνη από τα δάκρυά σου
απλώθηκαν και άγγιξαν
την καρδιά μου,
την στιγμή που ερχόταν
το τέλος, χωρίς καμία υποψία…

Ξέρω πώς τώρα πια
για να γυρίσουμε
απ την αρχή
είναι αδύνατον,
μια ανύπαρκτη
δικαιολογία που συγκλόνισε
την διαίσθηση, ότι μπορούμε,
να μην επιστρέψουμε ποτέ,
σε εκείνο που ζήσαμε.

Προστέθηκε από τον/την santana στις 5 Νοέμβριος 2008 στις 9:30 — 4 σχόλια

Ταξιδεύουμε σε μια αχανή φαντασία..

Ταξιδεύουμε μαζί μέσα στον
χρόνο ,με το δικό μας
διαστημόπλοιο,
σε μια αχανή φαντασία..

Για όσο χρόνο ξαγρυπνώ
και σε σκέφτομαι, κανείς
δεν μπορεί να μας χωρίσει,
θα είμαστε πάντα δεμένοι,
ενωμένοι σ’ ένα σώμα..

Γύρισε στο παρελθόν και δες
πόσα λάθη έχουν γίνει ,
νέκρωσαν τα χείλη μας
να περιμένουμε κάτι, που
παρέμεινε άπιαστο όνειρο,
καθώς δεν γνώρισε ποτέ αφή.

Προστέθηκε από τον/την santana στις 3 Νοέμβριος 2008 στις 10:55 — 3 σχόλια

Σκιές του νου έτοιμες να ξεπηδήσουν..

Μπορεί αυτό το πάθος
να ζητάει πόνο
και δάκρυα ακόμα,
να έχει την δύναμη να αισθάνεται
και να ελπίζει το τέλειο..

Σκιές του νου
που αποκλείστηκαν,
και είναι έτοιμες να ξεπηδήσουν
όταν υπερνικήσουν,
τις προμελετημένες αντιστάσεις..

Μπροστά σε μια οθόνη
είσαι πλέον ανήμπορη,
να σκεφτείς τι μπορεί
να μας κρατάει μακριά,
αλλά να μεταφέρεσαι στο μέλλον
με ότι διαισθάνεσαι τώρα.

Προστέθηκε από τον/την santana στις 31 Οκτώβριος 2008 στις 11:13 — 4 σχόλια

Έγκλειστη σκέψη που περιμένει...

Και αν ζούμε χωριστά
μας συντροφεύει
η διαίσθηση και μόνο,
σαν σε διαποτίζει
και ανέρχεται συχνά,
μέσα σε απρόσμενο χρόνο…

Άφησε και την τελευταία
ελπίδα, εκεί που συνευρίσκεται
η έγκλειστη σκέψη και περιμένει,
σε μαρμαρωμένες στοές του νου.

Προστέθηκε από τον/την santana στις 29 Οκτώβριος 2008 στις 13:24 — 4 σχόλια

Θύματα εικονικής ανάπλασης...

Συναισθήματα που εναλλάσσονται
σε κάθε μας επαφή,
καθώς πρέπει να στραφούν
εκεί, που δεν θα μας
επηρεάζει η έντονη ευαισθησία..

Είμαστε και οι δύο θύματα
της εικονικής ανάπλασης,
μιας σχέσης που φανταζόμαστε
και που είναι δύσκολο
να την αγγίξουμε, ακόμα
και μέσα σε ένα όνειρο.

Προστέθηκε από τον/την santana στις 20 Οκτώβριος 2008 στις 10:48 — 8 σχόλια

Δροσίζομαι από τα κρυστάλλινα δάκρυα σου...

Είναι αλήθεια ότι μπορώ
να πάρω ότι θέλω,
αλλά προσπαθώ επειδή
νιώθω ότι σε αγαπώ,
και αυτό κανείς δεν
έχει την δύναμη
να μου το σβήσει,
από μέσα μου
και το μυαλό μου…

Προσμένω την γλυκιά σου
παρουσία να με πλησιάσει,
έτσι απρόσμενα και θερμά,
να μου υποσχεθεί ότι
δεν γίνεται να υπάρχει
το σύμπαν, χωρίς να
είμαι δίπλα σου,
να δροσίζομαι από
τα κρυστάλλινα δάκρυα σου.