Άφησε στο μεσονύχτι

τα κρυφά του ίχνη

και γελούσε το φεγγάρι κι ο αυγερινός.

Έβγαλε το μεσοφόρι.

Έκλεισε το στόρι.

Και στη κάμαρη απόψε, χάθηκε το φως.

Έγειρε πάνω στον ώμο.

Το φιλί του μόνο,

έσταξε πάνω στα χείλη, μια δροσοσταλιά.

Ένα δάκρυ κύλησε.

Κι άφησε το πόνο

να χτυπάει αντίστροφα στη τυφλή καρδιά.

Έφυγε για τη Σελήνη,

δρόμο που αφήνει

κι μια αγάπη άτυχη να μεθοκοπά.

Σ΄ ένα ετοιμόρροπο

τοίχο της…

Είδα στη πόρτα μια σκιά

και ήταν η δική σου 

έπεσε πούσι στη καρδιά 

και γύρω απ΄τη ζωή σου 

Είδα στη πόρτα μια σκιά

το παρελθόν σου όλο 

μαντήλι μαύρο ξενιτειάς

κουνούσες σ΄ ένα ρόλο

Περίμενα να ρθει το φως 

κάπως να ξημερώσει

Ένα…