Της εφηβείας τα τάγματα τ' ανίκητα,

αδίστακτα σφαγιάζονται κι αλύπητα,

στις βέρες και στα ευρύχωρα τα τρίπατα

και στης καριέρας τα λιμνάζοντα ύδατα.



Βγαίνουν καμιά φορά και στασιάζουνε,

συνήθειες, νόμους και συμβάσεις σπάζουνε,

απείθαρχα, τρελά κι ακατανόητα,

γυμνά, αναστατωμένα κι ανυπόδητα,



στων ποιημάτων τα γλαυκά αετώματα,

στα μέχρι πτώσης τελικής τα πιώματα,

μες στη φωνή της θλίψης τη στεντόρεια,

στους έρωτες…

Kι αφού χρόνια με στίχους και χίμαιρες τρέφομαι,

θα βαδίζω γυμνή, μια ζωή στη φωτιά,

θα διαβαίνω ποτάμια, μα δίχως να βρέχομαι,

θ' ακουρμαίνομαι τ' άστρου την ανασεμιά.



Θα μεριάζω το γιόμα τα φύλλα απ' τα λιόδεντρα,

στις κρυφές της θαλάσσης θα μπαίνω σπηλιές,

θα τρυπώνω στον κόρφο της Γης, σαν την όχεντρα

που γυρεύει κονάκι στις ξερολιθιές.



Θα 'ναι όλα δικά μου και κτήμα μου τίποτα.

Θα 'ναι ο χτύπος της Πλάσης,…