Στην αρχή το φως, που σχίζει το άβυθο σκοτάδι

πλέει μονάχο, σιωπηλό, γυρεύοντας τον Άδη.

Σαν την αράχνη πλέκοντας τα νήματα της λάμψης

ιστό υφαίνει νοερά, μαντήλι για να κλάψεις.

Αγγελικά φτερά και πούπουλα, βαμμένα μαύρα

κείτονται σκόρπια και δειλά, στου…

Σαν το λύκο που ορμά με τα δόντια σαλιωμένα

σαν τον άνεμο της Γης που φυσά αγριεμένα

σαν τη φλόγα που θα καίει μέσα μου παντοτινά

ειν' το πάθος μου για 'σένα πεθαμένη μου κυρά.



Όπως σβήνει απ' τη ζωή, της αγάπης σου το κύμα

όπως τρέμει η ψυχή νιώθοντας πως είναι θύμα

όπως χάνεται στ' αστέρια της ματιάς μου ο θυμός

έτσι πνίγεται μονάχος της καρδιάς μου ο λυγμός.



Μα ο θάνατός σου μένει ψεύτικος στα λογικά μου

και ο έρωτας για 'σένα αργοσβήνει…