Σε θνητό κορμί χτυπάς άγνωστη μοίρα
Το πρόσωπο σου άμορφο σαν του θανάτου
Το μόνο εργαλείο μου προτάσσω την παλάμη
Αλλά περνάς παράδοξα αταίριαστη μου φίλη

Σε χρόνους ματαιότητας συχνά με ξοδεύεις
Με τα μάτια της λησμονιάς με γητεύεις
Άχρηστο το κορμί για του χρόνου τερτίπια
Σε μια σκέψη σκληρή αναδεύω παιχνίδια

Μα σαν σκάσει του πολέμου η μαύρη κραυγή
Θα μου πεις πως διπλώνεις του θανάτου το πέπλο
Με την άρση χεριού θα σημαίνεις αρχή
Αρχηγός μες τα πλήθη της πυγμής μου το θέλω

Με ψυχή θα παλεύω πριν το θάρρος σιωπήσει
Μην σκεφτώ πως θα χάσω την καρδιά μου πριν ζήσει
Με σπαθί ματωμένο που σκιές θα τρυπήσει
Βάζω θέση σε χώρο σαν χωρά να μετρήσει

Παίρνω έτσι το δώρο της ορμής μου σημάδι
Να ορίσω με ψέμα της αρχής μου σκοτάδι
Πολεμώ για το φως της αγάπης το τέρμα
Να περάσω στο άπειρο της ψυχής μου το ερμα

Και στο τέλος τα πόδια αρκετά λασπωμένα
Με τα χέρια ρημάδια από κόπο κομμένα
Θα γιορτάσω το βήμα που μονάχος κερδίζω
Γιατί πίσω άνθρωποι δεν μπορεί να γυρίσω