Πενήντα Μοιραία Τετράστιχα - Μέρος 2ο

[Κωνσταντίνος Αρβανίτης]

11. Γιατί όχι;

“Γιατί σε μένα;”, σαν ρωτάς, σε ζόρική σου ώρα,

που πάν' σε ξέρα, έσκασε, της βάρκας σου η πρώρα,

η μοίρα σου η παστρικιά, για τίποτα δεν το 'χει,

να πει, ψυχρά, σηκώνοντας τους ώμους της, “γιατί όχι;”...

  

12. Ποτήρι…

Απ' την αρχή αν ξέραμε, αν είχαμε την πείρα,

μες στα βοτάνια που κερνά, τι πίκρες κρύβει η μοίρα,

σίγουρα, θα ζαρώναμε, στο φόβο βουτηγμένοι,

κι απ’ το ποτήρι της ζωής, θα πίναμε σκιαγμένοι…

  

13. Ρήμι…

Μα, τι θαρρείς, απέναντι στη ζήση μας, πως βάζει,

η μοίρα μας; Tο θάνατο;… Άλλο να σε τρομάζει…

Από στιγμή, που τήνε λες, ανάθεμα, κατάρα,

πιο αργητό ξεψύχισμα, το ρήμι κι η μαδάρα…

  

14. Χρονικά…

Κάποτε σαν φυλλομετρώ, της ζήσης χρονικά μου,

λέω, "να μην είχε συμβεί, στα χρόνια τα δικά μου",

για γεγονότα θλιβερά… Μα, μοίρα δεν ορίζω,

κι ό,τι μου μένει, τελικά, στην πίκρα, να ψελλίζω.

  

15. Κουμάντο…

Που καλοζείς, τι πέτεσαι, λες και το ‘χες σχεδιάσει;

Της ζήσης σου, τα πέλαγα, ζημιές έχουν χορτάσει...

Σέβας δείξε στη μοίρα σου, που δίνει σου αβάντα,

ποτέ δεν είχες του κακού ή του καλού κουμάντα...

  

16. Σκαλίσματα…

Όσα, η μοίρα σκάλισε, στην πλάκα μας, σημάδια,

με το κοντύλι, απαρχής, δε σβήνουν τα ρημάδια...

Ό,τ' έγραψε για όλεθρο ή καρπεριά θα γένει,

με θρήνους και με πείσματα, σε πειρασιά δεν μπαίνει.

  

17. Στράτες…

Αφού, μαθές, θα σβήσουμε, αχρήζει μας σε κάτι,

με μόχθο που διαβαίνουμε, μάταιο μονοπάτι;

Μ’ αφού, αδειά, η μοίρα μας, για συβουλές δεν έχει,

ποιο τ' όφελος, αν το μυαλό, τη στράτα δεν προσέχει;

  

18. Προίκα…

Κανείς, δε σήκωσε, ποτές, της μοίρας του μπερντέδες,

μήτε της πήρε μυστικά, ρογιάζοντας χαφιέδες…

Το πως θα γένει, σκέφτουμαι, όμως, λύση, δεν βρήκα,

αλί μου, και το πρόβλημα, σ' άλλους θ' αφήσω προίκα...

  

19. Δέντρο…

Η μοίρα έρχεται, συχνά, ψάχνοντας για το κέντρο...

Σαν δεν το βρίσκει, για να μην, φύγει με άδεια χέρια,

σέρνει όσα απάνω της, βαστά πικρά μαχαίρια,

και χαρακώνει, στα τυφλά, της ζήση μας το δέντρο…

  

20. Άλλος…

Η μοίρα, πάντοτες, χτυπά, χωρίς ελεημοσύνη,

κι είν' ο σκοπός της φανερός και σκοτεινός, συνάμα,

μα ποιος ο λόγος, πέστε μου, να ψάχνω ένα θάμα;

Θα ήμουν άλλος, τελικά, αν άλλη ήταν κι εκείνη...

[Stauroula Chronopoulou]

****************************************************************

...ΚΑΙ ΤΟ ΣΤΙΧΟΤΑΞΙΔΕΜΑ

ΚΑΛΑ ΚΡΑΤΤΕΙ . & _

ΚΑΛΟ ΣΑς ΒΡΑΔΥ!!!

ΓΕΙΑ ΜΑς ! ! !

* Λ Α Μ Ψ Η *

****************************************************************

[Κωνσταντίνος Αρβανίτης]

Αγαπητή Σταυρούλα, επέλεξα να τα ανεβάσω ανά δεκάδα... Λίγη υπομονή... Θα έλθουμε και στα άλλα... Καλό ξημέρωμα.