Των τραγουδιών (μου) η αύρα

[Φρίξος Αμαραντίδης]

 

Ξέρω για τα τραγούδια όλα που σκάρωσα,

πως άνθρωπος ποτέ δεν θα  τ' ακούσει...

Θα σβήσουνε σαν παφλασμοί κυμάτινοι,

στης λησμονιάς το παγερό το πούσι....

 

Μονάχα η μάνα και πέντ'-έξι  φίλοι μου

μυστήριοι σαν κι αυτά που -χρόνια-  γράφω,

αφού  τ' ακούσουν  και  τα  ξανακούσουνε,

μαζί  τους  θα  τα πάρουνε  στον  τάφο...

 

Μα, στο  δωμάτιο  τούτο  που  τα  σκάρωνα, 

μετά  από  δυο  και  τρεις  γεννιές ,ποιος  ξέρει,

αυτοί  που εδώ  θα  ζουν, αν  θα  τα  νιώθουνε

τριγύρω  τους, σαν  ήσυχο  αγέρι....

 

Από  ταξίδια  ανώφελα  επιστρέφοντας,

τσουρουφλισμένοι  απ' της  ζωής  τη  λαύρα,

δροσιά  ανεξήγητη  θα  βρίσκουν  μπαίνοντας,

και  θα  'ναι  αυτή  των  τραγουδιών  μου  η  αύρα...

 

 

 

[Ειρήνη]

Κύριε Αμαραντίδη

είν΄αληθινό στολίδι!!!

[Κατερίνα]

αν δεν τα βλέπω όλα μαύρα

φταίει των τραγουδιών σου η αύρα!!!