Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Τώρα που έγινα φως

Τώρα που έγινα φως

Τώρα που έγινα φως και δεν είμαι πια κοντά σου..
έπαψες να ακούς τους κτύπους της καρδιάς μου
Δεν νοιώθεις το ποτάμι που κυλά στο στήθος μου.
δεν νοιώθεις τις φλέβες μου να ξεχειλίζουν καυτό αίμα.

Αφέσου στο θρόϊσμα των φύλλων να σου ψιθυρίσουν λόγια γλυκά ακατανόητα
άσε τα μαλλιά σου ανάκατα, όπως ανακατεύει τα φύλλα το βορριαδάκι.

Οσφρήσου τις μηλιές με τα ροδοκόκκινα μαγουλά τους
κλείσε στην αγκαλιά σου κάθε εικόνα που ζήσαμε κάθε τι που νοιώσαμε.
Άσε τη φαντασία σου να νοιώσει την καυτή μου ανάσα στον λαιμό σου.
κλείσε τα μάτια δες μεσα στο ολόγραμμα της σκέψης μου.

Άφησε το κορμί μου να ξαναζήσει, δώς μας μια ακόμα ευκαιρία,
αγάπησε ό,τι αγαπήσαμε και κάνε ότι δεν προλάβαμε.
Θάμαι εκεί θα σε βλέπω
θα αναπληρώνω το χαμένο μας χρόνο.
Σ΄άγαπώ.

Προβολές: 18

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 0 μέλη

Σχόλιο από τον/την marianefeli στις 5 Ιανουάριος 2011 στις 12:10: ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ σε όλους μας.Με ελπίδα και δίχως μιζέρια όπως μας ταιριάζει.

Σχόλιο από τον/την Τάσος Π. Δασκαλάκης στις 5 Ιανουάριος 2011 στις 12:22: Πολύ τρυφερό και οι συμβουλές του σχολίου σου στην ίδια κατεύθυνση!!!!
Έχουμε ανάγκη πιο πολύ τώρα , από μια τέτοια προσέγγιση !!!!

Καλή χρονιά!