ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΑΝΤΑΜΑ

[agrafos]

Τ, Α'Ι' Χαροντα τι τα ,ταξες Γιε μου τα δυό σου ματια
μουσαφιραιοι πού ητανε στου Ηλιου τα Παλατια;
Τον Ουρανο τους φιλευε και παλι δε γεμιζαν
Και το κορμι τ, αγερωχο τα χερια τα γραμμενα;;
Οι φλεβες τους κεντηματα θαρρεις θα σταξουν αιμα.
Ποταμια παραποταμοι που τρεχουν στο κορμι σου
κι ολο το Θαμα της Ζωης Εζιουσε κει μαζι σου.
Πως τωρα εμαζευτηκες της Εντροπης Στοιχιωνεις,
το Σωμα που κουλουριασε μπροστα στη στεναχωρια;
Εσυ που ολα της Φυσης τα Στοιχειά στα ισια τα κοιτουσες
.Λαμπαδα ισια το κορμι που στο Βορια δε Σβιουσε.


Δυό Νυχτες τωρα φαινονται ,που τη Μερα αναμεσά τους
σα Λυκοι την ξεσκιζουνε τα δυό σου μαυρα ματια,
και σμιξαν γιναν Σκοτεινιά που αλλη δε ματάδα.
Τα φρυδια σου περιβολιές ματωνουν σα Δρεπανια
Θεριζουν τη Χαρα μου τον Αγιο σου τον Κηπο


Βλεπω στο Σκοτος Ερινυές που ενοχο σε κρινουν
κι εχ, η κοψια σου αλλαχτει, με τουτες τωρα μοιαζει.
Τι να ,ναι πιο χειροτερο μεσα στο Κοσμο αυτονε;
Τα ιδια σου τα Σπλαχνα, τα Σπλαχνα σου να τρωνε.
Να σκαβεις με τα νυχια σου το Σωμα να σε θαψει
που τον Αγνο σου προδωσες Εαυτο, που μονος σου εχεις σφαξει



Γιατι Γιε μου την πληγωσες την εμορφη Λαφινα;;
Που ,χει καπουλια σμιλευτα στα πετρινα τα Ελατια;
Που ,χει δυό στηθη ζηλευτα του Χινοπώρου μηλα;;
Κρυβονται μες τη φυλλωσιά μα λαμπει τ, αρωμα τους.
Εχει δυό ματια σαν παιδια
που η Καρδια τα ενωνει σαν το Λουρο,
με της Ψυχης της το κορμι Μανα τους που τα θρεφει.
Εχει τα Νιατα μυστικο που ουτε κι αυτη το ξερει.



Γιατι τοσο τη ζηλεψες που ,λυσε τα μαλλια της;;
Και τό ειπανε οι περδικες με τη γλυκολαλια τους;;
Σ, ολες τις Νιές παρηγγειλαν να δεσουν τα δικα τους
πως τα μαλλια ανεμισε Ξαστερωσε η Θωριά της
Αστρί τη μερα ελαμψε γιορτη μεσα στο Θρηνο.


Τι κι αλλοι κι αν την ειδανε Αυτη κοιταει Εσενα.
Σα Γερακινα που πετα,
και τον αερα σκιζουν τα φτερα της.
Πετά η ματιά της πανω σου, σε σκιουν τα βλεφαρα της.
Μαχαιρια που αλαφιαζουνε της Νιοτης σου τα Ατια
Κι αυτα τα χειλη κοκκινα, κοκκινα σα το μελι.
Νερα'ι'δες το τρυγησανε στης Κερασιάς το θερος
το βραδυ την ποτιζανε με Νερα'ι'δισιο Αιμα



Πηγαινε βρεστη Γιοκα μου και φιλησε τα χερια.
Σα κρινα εφυτρωσανε στου Αυγερινου τη Λαμψη.
Πριν νά ,βγει ο Ηλιος τη θωρεί και την Αυγη ροδιζει.
Τ, Αποσπεριτη η Μοναξια λουλουδι ειναι μονάχο



Γινε Α'ι'τος και πεταξε και παρτη στα φτερα σου
μες το Γαλαζιο τ, Ουρανου Σεργιανι να γενείται.
Και δείχτεις κατω τον Ντουνια που ολος ειν, δικος σας
και στρωστε το μαντηλι της στα συννεφα του Ονείρου
κι αποψε στο αποβροχο να κοιμηθειται Ανταμα.

Ανταμα με τον Ερωτα
Με την Αγαπη Ανταμα.

[Ειρήνη]

Αντάμα με τον έρωτα, υπέροχο!!!

[Γιάννης Πρεβενιός]

Πάλι έγραψες......

Εξαιρετικό!!!!!