ΝΥΣΤΑΓΜΟΣ (αφιερωμενο στο εταιρο μου ημισι)

[zaku]

Σου ‘παν πως δεν έχεις στα όνειρα δικαίωμα,
πως είσαι ένα παιδί χωρίς απτό στερέωμα.
και ένιωσαν ότι ήσουν μέγα πρόβλημα γι’ αυτούς
υπόδικος στον καιάδα με μελλοθάνατους τροφούς....

Πίσω από τα μαύρα σου γυαλιά έμαθες μια μια πικρία
ότι η ζωή σου θ` άρχιζε στης νύχτας την πορεία .
Τότε που το αέναο τρέμουλο των ματιών σου
ταίριαζε με το βουβό λυγμό , στην άκρη των χειλιών σου .

Οι άνθρωποι που ήταν κοντά έκτισαν ένα τείχος
πριγκίπισσα απέμεινες , μακριά από το μίσος .
Σαν την κυρά του κάστρου , μ ασπίδα στην καρδιά σου
Να πλάθεις βασιλόπουλα μέσα στην ζωγραφιά σου .

Μα βρεθήκαν κάποτε άνθρωποι γεμάτοι από φθόνο
Σαν τον πρίγκιπα ανήλιαγο , σ’ αχτίδα που είχε φόβο
Και πριν χαρίσει ο Ήλιος , την λάμψη του στον κόσμο
έσφαξαν τα κοκόρια τους για να σου δώσουν πόνο .

έβαλαν όλοι λάμιες γύρω σου, βαθιές και αδηφάγες
που μέσα τους αντάμωναν του κόσμου οι κατάρες
με όπλο τους την μοναξιά και του κενού τον πόνο
να σε τραβήξουν θέλανε στον σκοτεινό τους κόσμο .

με βουλοκέρι έκλεισες τ’ αυτιά σου στις σειρήνες
και τα δικά σου όπλα έψαξες στις μυστικές σου κρύπτες
με χρώματα και μουσική με ήχους και μελωδίες
που σκόρπισαν της μοναξιάς τις φθονερές παγίδες .

έτσι σε γνώρισα εγώ στης πολιτείας την σμίλη
να ψάχνεις στου ζωγράφου τις ομορφιές τ’ απρίλη
το έπαιζες ξεψάρωτη μα ήσουν φοβισμένη
και σαν κρεμμύδι ήσουν στο κορμάκι σου ντυμένη

Εκεί ήταν που έσμιξαν μέσα σε ένα καμίνι
Της θλίψης μας το αντάμωμα μέσα σε ένα δείλι
Κι έγινε παθός κι έρωτας μες στου κορμιού τα ρίγη
Και η δυστυχία πέρασε μες της ψυχής τη λήθη.

Κι αυτοί που σου ‘πάνε πικρά μ ανείπωτη σκληράδα
πως δεν είσαι εσύ ένα παιδί όμοιο με όλα τ’ άλλα
Πόσο δίκιο είχανε πριγκίπισσα του κάστρου.
Μάλλον αυτοί χρειάζονται γνώμη οφθαλμιάτρου

[zaku]

αληθινη ιστορια ειναι φιλη μου

[Στιχοπλάστης]

"..με βουλοκέρι έκλεισες τ' αυτιά σου στις σειρήνες
και τα δικά σου όπλα έψαξες στις μυστικές σου κρύπτες..."

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Πανεμορφο οπως και η αφιερωση!!!
καλησπερα