Μιά ιστορία αληθινή, ανάμνησή μου μακρυνή......

[Στιχοπλάστης]

Στα βιαστικά διέσχιζα το διάσελο Ταρνόκι
στο νού μου στριφογύριζε δύσκολο στιχοπλόκι.
Ξεκίνησα πολύ πρωί πριν να χαράξει η μέρα
σταμάτησα στο λάκκωμα κι έβαλα την τσαγιέρα.

Μοσχοβολάει το βουνό πράσινο Σιδερίτη
στ' άγγιγμα της ανατολής προβάλει η Αφροδίτη.
Είναι το άστρο του Μαγιού, το λεν Αυγερινό
κι Αποσπερίτη σαν χαθεί το φως το δειλινό..

Πάνω στο Μπόζντα βρίσκομαι σε μιά γνωστή μου στράτα
λίγο πιο πέρα δεξιά φαντάζει η Μαυρομάτα.
Λέγεται και Μενοίκιο το όμορφο βουνό
κομμάτι απ' τον παράδεισο αυτό το πρωινό.

Βάζω στο μπρίκι άγουρο, θυμάρι, λίγη μέντα
με τον ακρίτα άνεμο πιάνω ψιλοκουβέντα..
"Άνεμε, πες μου πως να βρω ρίμα για την αγάπη
πως να διαβάσω τα ρητά στο μυστικό κιτάπι..."

Σφυρίζοντας στη ρεματιά ο άνεμος γελά
λέει πως είμαι ανόητος, τα λόγια μου τρελλά,
μου λέει στο κεφάλι μου να ρίξω με πιστόλα
γιατί η αγάπη άνθρωπε ρίμα κάνει με όλα....

Συμπλήρωμα στο τσάϊ μου άγρια ματζουράνα
κατάμαυρη κουφοξυλιά των τσαϊριών τσιγγάνα.
"Άνεμε, δεν τη γνώρισα τη ρίμα της αγάπης
κάποτε μού 'χε πεί γι' αυτή περαστικός αράπης..

Είναι μου είπε της καρδιάς το πιό γλυκό τραγούδι
είναι ένα σκίρτημα αγνό πανέμορφο λουλούδι.
Είναι παράλυση μυαλού, δεσμεύει την ψυχή
είναι για κάθε ζωντανό η Θεϊκή ευχή..

Και δεν γνωρίζω, άνεμε, για την αγάπη άλλα,
ποτέ δεν τα κατάλαβα από καμιά δασκάλα....
Πες μου εσύ βοριάνεμε, δίδαξτα και σε μένα
φανέρωσε τα μυστικά πού 'ναι καλά κρυμμένα..."

Κοντανασαίνει ο άνεμος σε βράχια κοφτερά
απάντησή του καρτερώ μα κλαίει γοερά.
Πάλι τον ξαναρώτησα, θέλω να μ' απαντήσει,
το κλάμα ακούγεται κοντά σε διπλανό ξωκλήσι...

Πλησίασα το ξώκλησο π' ακούγεται το κλάμα
λόγια μου λέει ο άνεμος και το βουνό συνάμα.
"Κλαίμε για σένα άνθρωπε γιατί δεν έχεις ζήσει
ποτέ δεν ερωτεύτηκες, δεν έχεις αγαπήσει..

Δεν γνώρισες τη δύναμη τ' έρωτα στην καρδιά
αγάπη δεν περπάτησες νύχτα στην αμμουδιά,
δεν ένιωσες το σφίξιμο δεν ξέρεις καρδιοχτύπι
δεν πέρασες απ' τη φωτιά δεν γνώρισες τη λύπη..."

Χάραξε η μέρα ζωηρά κι ο άνεμος εχάθη
πίνοντας, τ' αφανέρωτα σκεφτόμουνα τα λάθη..
Συνέχισα το δρόμο μου για την ψηλή κορφή
στην ορεινή πορεία της μιά τραγική μορφή......

[Νίκη-Αννα Π.]

Πολύ καλό!!!!!

[Βαγγέλης Βουτσίνος]

ΒΓΑΛΕ ΤΗΣ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΝΤΕ ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ ΤΙΠΟΤΑ...
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΦΙΛΕ ΜΟΥ..

[ορφανιδης νικος]

Συγνώμη φίλε μου καλέ το λάθος είν δικό μου
που αφησα ασχολίαστο τον φίλο τον καλό μου
δεν το κανα επιτηδες αλλού ήταν το μυαλό μου
αυτές τις μέρες φίλε μου βρήκα τον διαολό μου!!
και πάλι συγνώμη ενω ήμουν σιγουρος ότι σε σχολίασα γιατι σε είχα διαβασει!!τώρα τι εγινε δεν ξέρω ειλικρηνα!!