ΛΕΥΚΑ ΚΕΛΙΑ

[zaku]

Η μορφή σου προβάλει
κι είμαι εδώ όπως πρώτα
για να ζήσουμε πάλι
να σου ανοίξω την πόρτα
κι ομως δεν μπορω

κι έπιασα πάλι να μετράω
του ονείρου μου τις μάγικες στιγμές
κι ήρθαν μορφες που αγαπάω
τα χρονια μου σαν σκυθρωπές γριές

η μια μου λέει να προσέξω
μην χάσω την ψυχή μου στα στενά
κι η άλλη λέει να αντέξω
η μοίρα παιζει με κάλπικα χαρτιά

τι να την κάνω την ψυχή μου
όταν στενάζει σε λευκά κελία
σαν εφιάλτης η μορφή μου
κρύβεται μες σε μια σκιά

ένας παλιάτσος το κορμί μου
κάνει γκριμάτσες τώρα να γελάς
θέατρο δρόμου η ζωή μου
μια παντομίμα στη λάμψη μιας ματιάς

[Γιάννης Ποταμιάνος]

Άκρατος πόνος
Πολύ δυνατο
Μπράβο zaku