Κάποια Χριστούγεννα θυμάμαι...

[Αριάδνη Μεσογείτη]

Κάποια Χριστούγεννα θυμάμαι,

σαν ήμουνα μικρό παιδί

με πήρε  η μάνα μου να πάμε

να ’βρουμε δέντρο και κλαδί,

 

να το στολίσουμε στο σπίτι

να του κρεμάσουμε πολλά

κι ένα άστρο σαν αποσπερίτη

να λάμπει απ’ όλα πιο ψηλά.

 

Και να! τα κλώνια στολισμένα

μεσ’ σε δωμάτιο  φτωχικό

κεράκια είχε αναμμένα

που ’διναν φέγγος μαγικό.

 

Στα πόδια του είχε μια φάτνη

από χαρτί χρωματιστό

τα ζώα γύρω ν’ ανασαίνουν

για να ζεστάνουν το Χριστό.

 

Μαζεύτηκε η οικογένεια

με ρούχα όλοι γιορτινά

η σάλα με γλυκά μελένια

κι η μάνα στέκει μου σιμά.

 

Κι εγώ στη μέση γονατίζω

τα χέρια απλώνω στο Χριστό

από κατάνυξη  δακρύζω

κι απαγγελία αρχινώ.

 

«Είδα χθες βράδυ στ’ όνειρό μου

το νεογέννητο Χριστό

τα βόδια πάνω Του φυσούσαν

όλα το χνώτο τους ζεστό…»

 

Τρεμάμενη ήταν η φωνή μου

είχα τα μάτια καταγής

κι έβγαινε λες η προσευχή μου

μέσα απ’ τα βάθη της ψυχής.

 

Το ποίημα όλο απαγγέλω

του Τέλλου Άγρα μονομιάς

κι από συγκίνηση στο τέλος

κλάματα μ’ έπιασαν χαράς.

 

Χαρές πολλές και παλαμάκια

και μπράβο πήρα ένα σωρό,

τι θέλουν τάχα τα παιδάκια

για να χαρούν, όπως κι εγώ;

 

Μα πιότερο χαρά γεμάτη

ήμουν σαν είδα το Χριστό

που μου ’κλεισε κρυφά το μάτι

μ' ένα χαμόγελο ζεστό.

 

Αριάδνη Μεσογείτη

[Κατερίνα]

χρόνια πολλά και καλά!

[Παντελής]

όσο φτωχικά να περάσαμε με τους γονείς μας,

νιώθαμε πλούσιοι γιατί ήτανε καλοί.

 

Χρόνια πολλά φίλη Αριάδνη με την οικογένεια σου.