H Κλάρα

[Ιωσήφ Πελαγινός]

 

Χτυπάει αργά των άστρων την καμπάνα 

με τα σγουρά της, μαύρα αποχτενίδια,

στα βρώμικα γερμένη τα στρωσίδια,

η Κλάρα η ετοιμοθάνατη πουτάνα.

 

Και βιάζεται ! Αχ! πώς βιάζεται -αλιά της- 

προτού χαράξει η αυγή να ξεψυχήσει..! 

Προτού να βγει ο ήλιος κι αντικρύσει

τα ερέβη του θανάτου ολόγυρά της.

................................................

Άγιε των έρμων, παίρνε όποιον πεθαίνει 

χωρίς ποτέ  του πρίμο  αέρα  νά  'βρει,

τη  νύχτα  την αφώτιστη  τη  μαύρη,

για να μη βλέπει ο δόλιος  πού  πηγαίνει.

 

Πάρε την Κλάρα, σαν βροχή στα δέντρα

που δρόσισε το φίδι και  τ'  αηδόνι....

 Πάρε την,σαν το μοναχό τριζόνι

που μέθυσε  τον ήλιο και  την  πέτρα...

 

[Κατερίνα]

είναι συγκλονιστικό....

 

πάλλεται η ψυχή του αναγνώστη σου Ιωσήφ!

[Στιχοπλάστης]

[Στιχοπλάστης]