Ας ήτανε...

[Αριάδνη Μεσογείτη]

Ας ήτανε ο κόσμος μας να μην πονούσε τόσο

και να ’χα εγώ τη δύναμη κουράγιο να του δώσω.

Παντού πληγές, παντού φωτιές, πόλεμοι αδελφοκτόνοι

Σεισμοί, πελώρια κύματα κι ο πόνος δεν τελειώνει

Εμείς οι ίδιοι σκάβουμε τον ίδιο μας το λάκκο

Και δεν αναρωτιόμαστε ‘πού πας βρε ανθρωπάκο;’

Έχθρα και μίσος φονικό, φτώχεια κι αντιπαλότης

Σαν όρνια στέκουν και κοιτούν να φθίνει η ανθρωπότης

 

Ας ήτανε η άνοιξη να ’μπαινε στην καρδιά μου,

ο Απριλομάης να γελά σε κάθε ανασαιμιά μου.

Ας ήτανε τα λούλουδα που ανθούνε στα λιβάδια,

με χρώματα να γέμιζαν τα όνειρά μου τ’ άδεια.

Ας ήτανε ο άνεμος, που ταξιδεύει τόσο,

τη θέληση να μου ’δινε ξανά χαρά να νιώσω.

Ας ήτανε να ερχότανε για μια στιγμούλα μόνο

και να μπορούσα τάχα εγώ να σταματώ το χρόνο.

 

Για να ’χει πάντα άνοιξη κι ο κήπος μας ν ’ανθίζει

και την ψυχή κατάνυξη ο αγέρας να γεμίζει.

Η φύση ν ’αναγεννηθεί και οι πληγές να κλείσουν

κι οι άνθρωποι ποτέ ξανά πόλεμο μην αρχίσουν.

Να ζήσουν όλοι ειρηνικά, μ’ αγάπη, αδελφοσύνη,

να ’χουν περίσσεια στην καρδιά δίκιο και καλοσύνη.

Είναι θα πείτε όνειρο, είσαι πολύ «φευγάτη»,

ξεσκέπαστη κοιμήθηκες, σε ξέστρωτο κρεβάτι.

 

Αριάδνη Μεσογείτη

[marakos]

ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ ΚΥΡΙΑ ΜΟΥ,ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΤΟ ΠΟΝΗΜΑ ΣΑΣ !

[Δημήτρης Φάββας]

Όμορφο σε ουσία και απόδοση