ΤΟ ΕΙΔΩΛΟ

[zissakos pavlos]

Στό είδωλο μιλάω του καθρέφτη

που άψυχο κοιτάζει μα δε βλέπει

Του λέω πως δεν είσαι πια εδώ

και πόσο θέλω απόψε να σε δώ

Στο είδωλο μιλάω μ΄αγωνία

γυρεύοντας μιά ευκαιρία

Ελπίδες του ζητάω για να βρώ

τη δύναμη απ΄τ΄αδιέξοδο να βγώ

Στο είδωλο μιλάω του καθρέτη

και του ζητάω να σε βγάλει ψεύτη

Γιατί δεν τήρησες μια στιγμή

ούτε έναν απ΄τους όρκους που΄χες πεί

Μα δε μιλάει δεν απαντάει

γιατί δεν έμαθε ποτέ του να πονάει

Πόσο θα ήθελα να ήμουνα αυτό

το είδωλο μου στον καθρεφτη τον παλιό

Να μην αγγίζω να μη νιώθω να μη ζώ

να είμαι ίδια μα να μη σε αγαπώ.