ΣΤΟ ΝΕΟ ΜΟΥ ΣΩΜΑ

[Ανδρέας Παλαιόσοφος]

ΣΤΟ ΝΕΟ ΜΟΥ ΣΩΜΑ

.

Ένοικος επι ζωής στο νέο μου εύρωστο σώμα

Κάποιου δουλοπάροικου που έσβησε νέος το σώμα

Αδικία! του έφυγε η σκιά πάνω στην ώρα

Αυτοθυσία άραγε για λόγου μου, ποιος ξέρει?

Το αντίτιμο? Μόχθος κι αίμα στα αλώνια τη μέρα

Στα αλώνια γυμνώναμε τα στάχυα τη μέρα

Τη νύκτα γιουχαΐζαμε τα νιόφωτα αστέρια

Την νύκτα μεταμορφώναμε τον πόνο σε μοιρολόι

Για τους ζωντανούς το μοιρολόι καθώς ο βίος αβίωτος

Και μετά σε τραγούδι χαρμόσυνο για τους πεθαμένους

Γοερό κατευόδιο για τους άμνημους ξεψυχισμένους

.

Είπαν ότι δεν έπρεπε να βγω δίχως παλτό

Από το μνήμα μη βγω με το σώμα γυμνό

Ξερή παγωνιά, γκρίζος μουντός ο ουρανός

Μετέπειτα κανείς δε μίλησε για μένα θετικά

Με ξέγραψαν, για δικαιοσύνη καμιά αναφορά

Μιλούσαν με τρόμο για τα αδέσποτα πνεύματά

.

Για επιβίωση μήτε έγνοια μήτε καρδιά

Τα παθήματα; Τιμωρία από τον θεό ορίζοντα

Κρίμα, γιατί θα μπορούσαν να γίνουνε πολλά

Αλλά οι δουλοπάροικοι με κλειδωμένα τα μυαλά

.

Μιασμένον με είπαν, η σκιά μου εκ νεκρών

Είπαν ότι τη μήνι των πνευμάτων προκαλώ

Το πνεύμα μου άσωτο καθώς το σώμα ξένο

Απρόσιτη ετούτη σκιά κι ανίατη, στη πυρά

Στη πυρά με έριξαν, κούτσουρο το νέο μου σώμα

Που νύξη για οίκτο, τι τόση άπρεπη μισαλλοδοξία

.

Με σώματα καμένα, τα άκαυτα πνεύματα κλάμα βουβό

Με μνήμη στεγνή, για τα κατώγια κίνησα άψυχη σκιά

Γυμνός, δίχως μνήμα, δίχως κηδεία, δίχως γυρισμό

Με το πνεύμα φευγάτο, τα μάτια σφάλισαν οριστικά

.

Κάτι θα ήξεραν, υπέθεσα, οι δουλοπάροικοι

Κάτι δεν ήξεραν, υπέθεσα, οι δουλοπάροικοι

.

Ανδρέας Παλαιόσοφος