Θ Υ Μ Α Μ Α Ι

[zissakos pavlos]

Θυμάμαι ήτανε  Ανοιξη

οταν σου έκλεψα το πρώτο το φιλί

Ησουν της Ανοιξης αυγή

γεμάτη ροδοπέταλα μορφή αγγελική

Μαζί σου τραγουδούσαν τα πουλιά

σου κλέβανε το άρωμα και φεύγανε δειλά

Μα όταν επιστρέφανε αρχίζανε ξανά

να ρίχνουν ροδοπέταλα στα μαύρα σου μαλιά

         Ρ Ε Φ Ρ Α Ι Ν

Κι εγώ σαν ένας θεατής φωτογραφίζω τη στιγμή

ολα τα χρώματα που γίνονται αρώματα

Που χάνονται στης δύσης τα πρώτα τα καμώματα

κι έτσι σαν ένας θεατής σου κλέβω ενα φιλί

Θυμάμαι ήτανε Ανοιξη

οταν μου χάρισες το πρώτο μας παιδί

Είχε μορφή αγγελικη

γεμάτο ροδοπέταλα σαν να΄σουνα εσύ

Κι εγώ τρελός απο χαρά σου κλέβω δυό φιλιά

τα δίνω στα πουλιά

να τρέξουνε να φέρουνε μέσα στην αγκαλιά

χιλιάδες ροδοπέταλα απ΄ολα τα κλαδιά